Μον.Πρωτ.Αθηνών αρ.779/2012: Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 22 του ν.
5960/1933 (που είναι ταυτόσημη με αυτή του άρθρου 17 του ν. 5325/1932) τα
εναγόμενα από την επιταγή πρόσωπα μπορούν να αντιτάξουν κατά του κομιστή τις
ενστάσεις που στηρίζονται στις προσωπικές τους σχέσεις με τον εκδότη, ή τους
προηγούμενους κομιστές, μόνο αν ο κομιστής κατά την κτήση της επιταγής ενήργησε
με γνώση για να βλάψει τον οφειλέτη.
Τέτοια ένσταση η οποία στηρίζεται στις προσωπικές σχέσεις
του ανακόπτοντος με τον εκδότη, ή προηγούμενους οπισθογράφους είναι η έλλειψη
υποκείμενης αιτίαςτην οποία γνώριζε ο κομιστής και ενήργησε προς βλάβη του
οφειλέτη. Η κακή δε πίστη του κομιστή πρέπει να υπάρχει κατά το χρόνο
οπισθογραφήσεως της επιταγής και ουδεμία επίδραση ασκεί η μεταγενέστερη γνώση.
Η ανακόπτουσα ισχυρίζεται ότι η προσβαλλόμενη διαταγή
πληρωμής πρέπει να ακυρωθεί, διότι η καθ' ης (τράπεζα) κατά το χρόνο κτήσης της
επίδικης επιταγής γνώριζε ότι η λήπτρια αυτής εταιρεία βρισκόταν ήδη σε
οικονομική κατάρρευση και ότι η επιταγή αυτή αποτελούσε επιταγή ευκολίας και
παρά ταύτα δέχθηκε την προς αυτήν μεταβίβαση της ως αξία λόγω ενεχύρου προς
βλάβη της ανακόπτουσας. Δεκτή η ανακοπή και ακύρωση της επίδικης διαταγής
πληρωμής.
Σχόλια