Συγγραφέας: Φανή Δασκαλοπούλου-Λιβαδά. "Δίστομο, Καλάβρυτα, Μαουτχάουζεν, Τρεμπλίνκα, Νανκίνγκ, Μανίλα, φονικά
πεδία της Καμπότζης, Σρεμπρένιτσα, Ρουάντα, Σιέρρα Λεόνε, Γκόμα, Κίβου.
Τόποι μαρτυρίου, τόποι εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της
ανθρωπότητας, τόποι γενοκτονιών, στόχοι επίθεσης και θέατρα πολεμικών
συγκρούσεων. Κάποιοι ήταν υπεύθυνοι για τα εγκλήματα που έγιναν εκεί.
Και ορισμένοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν γι' αυτά στη Νυρεμβέργη, στο
Τόκυο, στη Χάγη, στην Πνομ Πενχ, στην Αρούσα της Τανζανίας, επιλεκτικά,
σποραδικά και χωρίς συνέχεια.
Εξήντα χρόνια μετά τη Νυρεμβέργη, η
διεθνής κοινότητα αποφάσισε ότι πρέπει να κάνει περισσότερα. Ότι δεν
μπορεί να αφήνει τέτοια εγκλήματα ατιμώρητα. Μετά από πολλές προσπάθειες
και με πολλούς συμβιβασμούς, η ίδρυση του μόνιμου Διεθνούς Ποινικού
Δικαστηρίου επιτεύχθηκε το 2002 και η πρώτη απόφασή του εκδόθηκε το
2012. Μπορεί η ανθρωπότητα να ελπίζει σε ένα μέλλον όπου δεν θα
κυριαρχεί η ατιμωρησία και όπου η απονομή της δικαιοσύνης δεν θα
λειτουργεί μόνο λυτρωτικά αλλά και αποτρεπτικά;" (από το στο
οπισθόφυλλο του βιβλίου- έκδοση Νομική Βιβλιοθήκη Ιανουάριος 2013)
Σχόλια