Δυνατότητα του ανακόπτοντος διαταγή πληρωμής από συναλλαγματική να προτείνει ένσταση κατά του υπαρκτού της απαίτησης (νομολογία)

Αρειος Παγος 843/2012: «(…) Η ενοχή από συναλλαγματική είναι αναιτιώδης, διότι μεταξύ των κατά το άρθρο 1 του ν. 5325/1932 αναφερόμενων στοιχείων δεν συναριθμείται και η αιτία εκδόσεώς της, ο δε εκδότης ή κομιστής αυτής ασκώντας την αξίωσή του δεν έχει υποχρέωση να επικαλεσθεί και να αποδείξει την αιτία εκδόσεως και αποδοχής της συναλλαγματικής. Από το συνδυασμό δε των διατάξεων των άρθρων 17 του ν.5325/ 1932, 873, 904 επ. ΑΚ,
632 παρ.1, 633 παρ. 2 και 583 επ. του Κ.Πολ.Δικ προκύπτει ότι ο ενεχόμενος από συναλλαγματική κατά του οποίου έχει εκδοθεί διαταγή πληρωμής, μπορεί να προτείνει με ανακοπή ενστάσεις κατά του υπαρκτού της απαιτήσεως (Ολ.Α.Π. 10/1997), δηλαδή να επικαλεσθεί τη βασική αιτιώδη σχέση που συνδέει αυτόν με τον ενάγοντα-δέκτη της υποσχέσεως και να αντιτάξει κατ` ένσταση το παράνομο ή το ανύπαρκτο της αιτίας, όπως και τα ελαττώματα αυτής (ΑΠ 351/1998), θεμελιώνοντας, κατόπιν παραθέσεως των αναγκαίων περιστατικών, ισχυρισμό περί του ότι ο ενάγων απέκτησε σε βάρος του περιουσιακό στοιχείο με το οποίο επλούτισε αδικαιολόγητα (ΑΠ 1566/ 2001, 417/2000). Επίσης από τη διάταξη του άρθρου 873 του ΑΚ προκύπτει ότι ο εναγόμενος από αφηρημένη αναγνώριση χρέους για ανύπαρκτη αιτία προστατεύεται από τις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού διατάξεις των άρθρων 904 επ. ΑΚ, δικαιούμενος να αντιτάξει κατ` ένσταση το ανύπαρκτο της αιτίας και να ελευθερωθεί έτσι, ως έχοντας αναγνωρίσει χρέος χωρίς νόμιμο λόγο (Α.Π. 377/2003)». (δημοσίευση: τ.ν.π. Nomos)