Ο εργοδότης υποχρεούται σε καταβολή αποζημίωσης στον εργαζόμενο μετά από παύση εργασιών της επιχείρισης σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο
Ο Άρειος Πάγος, ανατρέποντας αντίθετη απόφαση του Εφετείου, αποφάνθηκε με την υπ' αρ. 172/2013 απόφαση, ότι ο εργοδότης υποχρεούται στην καταβολή αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης, επικαλούμενος λόγους ανωτέρας βίας, που οδήγησαν σε παύση
των εργασιών, εξαιτίας απώλειας πελατών και πλήρους οικονομικής
αδυναμίας. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν μπορούν
να αναχθούν στη σφαίρα της ανώτερης βίας τα περιστατικά που επικαλείται ο εργοδότης και αφορούν την επιχειρηματική του δραστηριότητα, αλλά και τους κινδύνους που συνεπάγεται, με την αιτιολογία ότι τέτοια στοιχεία θα μπορούσαν να ληφθούν υπόψη εκ των προτέρων ως ενδεχόμενα κατά την κοινή πείρα και συνεπώς να αντιμετωπιστούν.
Σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, δεν αποτελεί ανώτερη βία που δικαιολογεί τη μη καταβολή αποζημιώσεων η κακή πορεία της οικονομικής κατάστασης μιας επιχείρησης χωρίς να συντρέχουν παράλληλα και κάποιες άλλες περιστάσεις. Επίσης δεν θεωρείται ανώτερη βία η τυχόν δυσαναλογία μεταξύ των εξόδων και των εσόδων από την επιχειρηματική της δραστηριότητα, αφού κάτι τέτοιο αποτελεί γεγονός προβλέψιμο με βάση τη συνήθη επιμέλεια, που βρίσκεται μέσα στα όρια του συνήθους επιχειρηματικού κινδύνου.
Το Εφετείο είχε δεχθεί σχετικά με ένωση αγροτικών συνεταιρισμών στη βορειοδυτική Ελλάδα ότι αναγκάστηκε να κλείσει και να μπει σε εκκαθάριση για λόγους ανώτερης βίας, επειδή η εταιρεία που αποτελούσε το σταθερό επί δεκαέξι χρόνια πελάτη της, διέκοψε αιφνίδια τη συνεργασία τους, οδηγώντας την έτσι σε οικονομικό και επιχειρηματικό αδιέξοδο, δεδομένου ότι όφειλε και μεγάλα ποσά στην Αγροτική Τράπεζα, το ΙΚΑ κ.λπ. Κατά το Εφετείο, η διακοπή λειτουργίας της Ένωσης έγινε υπό απρόβλεπτες συνθήκες και περιστάσεις, ανεξάρτητες από τη βούλησή της, που δεν μπορούσαν να ανατραπούν και συνεπώς στοιχειοθετούνται λόγοι ανώτερης βίας που δικαιολογούν τη μη καταβολή αποζημίωσης για απολύσεις. Ο Άρειος Πάγος έκρινε αντίθετα, ότι δεν υφίσταται η ανώτερη βία, αφού τα δυσμενή περιστατικά θα μπορούσαν να ληφθούν από πριν υπόψη και να αντιμετωπιστούν. (πηγή: imerisia.gr)
να αναχθούν στη σφαίρα της ανώτερης βίας τα περιστατικά που επικαλείται ο εργοδότης και αφορούν την επιχειρηματική του δραστηριότητα, αλλά και τους κινδύνους που συνεπάγεται, με την αιτιολογία ότι τέτοια στοιχεία θα μπορούσαν να ληφθούν υπόψη εκ των προτέρων ως ενδεχόμενα κατά την κοινή πείρα και συνεπώς να αντιμετωπιστούν.
Σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, δεν αποτελεί ανώτερη βία που δικαιολογεί τη μη καταβολή αποζημιώσεων η κακή πορεία της οικονομικής κατάστασης μιας επιχείρησης χωρίς να συντρέχουν παράλληλα και κάποιες άλλες περιστάσεις. Επίσης δεν θεωρείται ανώτερη βία η τυχόν δυσαναλογία μεταξύ των εξόδων και των εσόδων από την επιχειρηματική της δραστηριότητα, αφού κάτι τέτοιο αποτελεί γεγονός προβλέψιμο με βάση τη συνήθη επιμέλεια, που βρίσκεται μέσα στα όρια του συνήθους επιχειρηματικού κινδύνου.
Το Εφετείο είχε δεχθεί σχετικά με ένωση αγροτικών συνεταιρισμών στη βορειοδυτική Ελλάδα ότι αναγκάστηκε να κλείσει και να μπει σε εκκαθάριση για λόγους ανώτερης βίας, επειδή η εταιρεία που αποτελούσε το σταθερό επί δεκαέξι χρόνια πελάτη της, διέκοψε αιφνίδια τη συνεργασία τους, οδηγώντας την έτσι σε οικονομικό και επιχειρηματικό αδιέξοδο, δεδομένου ότι όφειλε και μεγάλα ποσά στην Αγροτική Τράπεζα, το ΙΚΑ κ.λπ. Κατά το Εφετείο, η διακοπή λειτουργίας της Ένωσης έγινε υπό απρόβλεπτες συνθήκες και περιστάσεις, ανεξάρτητες από τη βούλησή της, που δεν μπορούσαν να ανατραπούν και συνεπώς στοιχειοθετούνται λόγοι ανώτερης βίας που δικαιολογούν τη μη καταβολή αποζημίωσης για απολύσεις. Ο Άρειος Πάγος έκρινε αντίθετα, ότι δεν υφίσταται η ανώτερη βία, αφού τα δυσμενή περιστατικά θα μπορούσαν να ληφθούν από πριν υπόψη και να αντιμετωπιστούν. (πηγή: imerisia.gr)
Σχόλια