ΑΠ 654/2012: Θάνατος διαδίκου κατά τη διάρκεια της δίκης. «…Aπό το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 62, 73, 286 επ. και 313 Κ.Πολ.Δ.
προκύπτει, ότι, αν κάποιος διάδικος αποβιώσει κατά την διάρκεια της δίκης και
μέχρι το τέλος της προφορικής συζητήσεως, μετά την οποία εκδίδεται η οριστική
απόφαση, και εφόσον τηρηθούν οι νόμιμες διατυπώσεις, μεταξύ των οποίων είναι
και εκείνη της γνωστοποιήσεως του θανάτου στον αντίδικο του αποβιώσαντος,
επέρχεται διακοπή της δίκης και όλες οι διαδικαστικές πράξεις που επιχειρούνται
μέχρι την νόμιμη επανάληψη της διαδικασίας λογίζονται άκυρες.
Αν δεν γίνει η
γνωστοποίηση του θανάτου, δεν επέρχεται διακοπή της δίκης, η δε απόφαση που
εκδίδεται είναι υποστατή και μπορεί να προσβληθεί με το ένδικο μέσο της
αναιρέσεως. Σε περίπτωση που ο διάδικος αποβιώσει μετά το πέρας της προφορικής
συζητήσεως, μετά την οποία εκδίδεται η οριστική απόφαση ή πολύ περισσότερο μετά
την έκδοση της τελευταίας, όταν δηλαδή δεν υφίσταται πλέον εκκρεμής δικαστικός
αγών, δεν υπάρχει στάδιο εφαρμογής των διατάξεων περί διακοπής της δίκης. Σε
κάθε περίπτωση τα ένδικα μέσα που ασκούνται κατά της οριστικής αποφάσεως, άρα
και η αίτηση αναιρέσεως, πρέπει να απευθύνονται, σύμφωνα με το άρθρο 558 ΚΠολΔ
κατά των καθολικών διαδόχων (κληρονόμων) του αποβιώσαντος, απευθυνόμενα δε κατ'
αυτού είναι άκυρα, υπό την προϋπόθεση, ότι ο αναιρεσείων διάδικος είχε λάβει
γνώση του θανάτου του αντιδίκου του με οποιονδήποτε τρόπο, ώστε να διαπιστώσει
τους κληρονόμους του και να απευθύνει κατ' αυτών την αναίρεση. Επομένως, η
αναίρεση που απευθύνεται κατά αποβιώσαντος, χωρίς όμως να γνωρίζει τον θάνατο ο
αναιρεσείων, δεν είναι άκυρη και η συζήτησή της χωρεί νομίμως με τους
κληρονόμους του αποβιώσαντος, οι οποίοι καλούνται προς τούτο ή εμφανίζονται
κατά την συζήτηση με την ιδιότητα αυτή, στην θέση του αποβιώσαντος
αναιρεσιβλήτου και προβάλλουν υπεράσπιση επί της ουσίας της διαφοράς (Ολ.ΑΠ
27/1987)». (areiospagos.gr)
Σχόλια