Δεν συνιστά ανώτερη βία για την απόλυση εργαζομένου η κακή πορεία των οικονομικών της εργοδότριας εταιρίας (νομολογία)

AΠ 171/2013: Δεν συνιστά ανώτερη βία για την απόλυση εργαζομένου η κακή πορεία των οικονομικών της εργοδότριας εταιρίας. «(…) Aπό τις διατάξεις των άρθρων 1, 3 και 6 του ν. 2112/1920 και ιδίως της παραγράφου 2 του τελευταίου άρθρου όπως αυτή συμπληρώθηκε με το άρθρο 4 του ν. 4558/1930 που ορίζει ότι, "υπάλληλος απολυόμενος ένεκα διακοπής της εργασίας λόγω πυρκαϊάς ή άλλου περιστατικού ανωτέρας βίας, κατά των οποίων είναι ασφαλισμένος ο εργοδότης, δικαιούται των 2/3 της κατ` άρθρο 3 εδαφ. α' αποζημιώσεως",
συνάγεται ότι δεν δικαιούται της ανωτέρω αποζημιώσεως, ο απολυθείς υπάλληλος, λόγω διακοπής της λειτουργίας της επιχειρήσεως από γεγονός ανωτέρας βίας, κατά του οποίου δεν είναι ασφαλισμένος ο εργοδότης του. Ανωτέρα βία δε υφίσταται όταν η διακοπή της εργασίας επέρχεται από τυχερό και απρόβλεπτο γεγονός το οποίο δεν ήταν δυνατό να αποτραπεί ακόμη και αν ληφθούν μέτρα άκρας επιμέλειας και σύνεσης (Ολομ.ΑΠ 1738/1980). Με βάση τα παραπάνω, ανώτερη βία δεν συντρέχει στην περίπτωση που τα επικαλούμενα από τον εργοδότη περιστατικά ανάγονται στον κύκλο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας και στη σφαίρα κινδύνου αυτού, αφού αυτά θα μπορούσαν εκ των προτέρων να ληφθούν υπόψη ως ενδεχόμενα κατά την κοινή πείρα και συνεπώς να αντιμετωπιστούν. Ούτε συνιστά ανώτερη βία, χωρίς την συνδρομή άλλης περιστάσεως, η κακή πορεία της οικονομικής καταστάσεως της επιχειρήσεως και ειδικότερα η δυσαναλογία μεταξύ των εξόδων αυτής, μεταξύ των οποίων και οι αποδοχές των εργαζομένων και των από την επιχειρηματική δραστηριότητα εσόδων, αφού είναι γεγονός προβλέψιμο, δια καταβολής της συνήθους επιμελείας, κείμενον εντός του συνήθους επιχειρηματικού κινδύνου (ΑΠ 19/2004)» (areiospagos.gr / περίληψη: legalnews24.gr)