AΠ 314/2013: Δεν συνιστά χειροτέρευση της θέσεως, κατά τον
καθορισμό συνολικής ποινής για συρρέοντα εγκλήματα, η επαύξηση της εκ των
ποινών μεγαλύτερης, η οποία δεν ήταν η ποινή που είχε ληφθεί πρωτοδίκως ως
ποινή – βάση: «Κατά την παρ. 4 του άρθρου 79 ΠΚ, "στην απόφαση αναφέρονται
ρητά οι λόγοι που δικαιολογούν την κρίση του δικαστηρίου για την ποινή που
επέβαλε". Η διάταξη αυτή παραπέμπει στην παρ. 1 του ίδιου άρθρου που
ορίζει ότι "κατά την επιμέτρηση της ποινής στα όρια που διαγράφει ο νόμος,
το δικαστήριο λαμβάνει υπόψη: α) τη βαρύτητα του εγκλήματος που έχει τελεστεί
και β) την προσωπικότητα του εγκληματία".
Από τις διατάξεις αυτές σε συνδυασμό με όσα ορίζονται στις παραγράφους 2 και 3 του ίδιου άρθρου, αναφορικά με τα κριτήρια που λαμβάνει υπόψη του το δικαστήριο για την εκτίμηση της βαρύτητας του εγκλήματος και της προσωπικότητας του δράστη, προκύπτει ότι η επιμέτρηση της ποινής, σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, ανήκει στην κυριαρχική κρίση του δικαστηρίου της ουσίας, το οποίο λαμβάνει υπόψη του τη βαρύτητα του εγκλήματος και την προσωπικότητα του κατηγορουμένου, όπως αυτά προκύπτουν από τα πραγματικά περιστατικά που έγιναν δεκτά για την ενοχή του, χωρίς να έχει υποχρέωση να διαλάβει στην περί ποινής απόφαση του, για τα στοιχεία αυτά, ειδικότερη αιτιολογία.
Περαιτέρω, υπέρβαση εξουσίας, η οποία ιδρύει λόγο αναιρέσεως κατά το άρθρο 510 παρ.1 οτοιχ.Η' Κ.Ποιν.Δ. συντρέχει και όταν το δικαστήριο άσκησε εξουσία που δεν του παρέχεται από το νόμο. Αυτό συμβαίνει όταν το επί της εφέσεως του καταδικασθέντος επιληφθέν δικαστήριο χειροτέρευσε τη θέση του εκκαλούντος, παρά την απαγόρευση του άρθρου 470 Κ.Ποιν.Δ. Δεν υπάρχει όμως τέτοια χειροτέρευση όταν το Εφετείο, κατά τον καθορισμό συνολικής ποινής για συρρέοντα εγκλήματα, επαυξάνει την εκ των ποινών μεγαλύτερη, η οποία δεν είναι η ποινή που είχε ληφθεί πρωτοδίκως ως ποινή βάση, λόγω μειώσεως της τελευταίας από το Εφετείο. (areiospagos.gr)
Από τις διατάξεις αυτές σε συνδυασμό με όσα ορίζονται στις παραγράφους 2 και 3 του ίδιου άρθρου, αναφορικά με τα κριτήρια που λαμβάνει υπόψη του το δικαστήριο για την εκτίμηση της βαρύτητας του εγκλήματος και της προσωπικότητας του δράστη, προκύπτει ότι η επιμέτρηση της ποινής, σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, ανήκει στην κυριαρχική κρίση του δικαστηρίου της ουσίας, το οποίο λαμβάνει υπόψη του τη βαρύτητα του εγκλήματος και την προσωπικότητα του κατηγορουμένου, όπως αυτά προκύπτουν από τα πραγματικά περιστατικά που έγιναν δεκτά για την ενοχή του, χωρίς να έχει υποχρέωση να διαλάβει στην περί ποινής απόφαση του, για τα στοιχεία αυτά, ειδικότερη αιτιολογία.
Περαιτέρω, υπέρβαση εξουσίας, η οποία ιδρύει λόγο αναιρέσεως κατά το άρθρο 510 παρ.1 οτοιχ.Η' Κ.Ποιν.Δ. συντρέχει και όταν το δικαστήριο άσκησε εξουσία που δεν του παρέχεται από το νόμο. Αυτό συμβαίνει όταν το επί της εφέσεως του καταδικασθέντος επιληφθέν δικαστήριο χειροτέρευσε τη θέση του εκκαλούντος, παρά την απαγόρευση του άρθρου 470 Κ.Ποιν.Δ. Δεν υπάρχει όμως τέτοια χειροτέρευση όταν το Εφετείο, κατά τον καθορισμό συνολικής ποινής για συρρέοντα εγκλήματα, επαυξάνει την εκ των ποινών μεγαλύτερη, η οποία δεν είναι η ποινή που είχε ληφθεί πρωτοδίκως ως ποινή βάση, λόγω μειώσεως της τελευταίας από το Εφετείο. (areiospagos.gr)
Σχόλια