Αντικειμενικές αξίες ακινήτων / Περιβαλλοντικοί Όροι / Κανονισμός παροχών υγείας ΕΟΠΥΥ (νομολογία ΣτΕ)

ΣτΕ 3874/2014 (Ολ): Συνιστά ακυρωτική διαφορά υπαγόμενη στην γενική ακυρωτική αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας η προσβολή προεδρικού διατάγματος, στο οποίο σωρεύονται α) ειδικό σχέδιο χωρικής ανάπτυξης δημοσίου ακινήτου και β) οι περιβαλλοντικοί όροι του σχεδίου, από τις οποίες η πρώτη είναι μικτού περιεχομένου, ήτοι ατομική γενικής εφαρμογής και κανονιστική και η δεύτερη ατομικού χαρακτήρα αρρήκτως συνδεδεμένη με την πρώτη / η στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων υπόκειται

στον ακυρωτικό έλεγχο υπό τους ίδιους όρους που ισχύουν για οποιαδήποτε μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων (όπως αιτιολογία, τήρηση ουσιωδών τύπων διαδικασίας, εφαρμογή παραδεκτών επιστημονικών μεθόδων) / το γεγονός ότι το προστατευόμενο είδος ζώου (βίδρα) δεν χρησιμοποιεί συγκεκριμένο υγρότοπο ως σταθερό ενδιαίτημα, αλλά η παρουσία του εκεί είναι σποραδική - εποχική και σχετίζεται με την αναζήτηση τροφής σε όλη την επικράτειά της σε συνδυασμό με την πρόνοια της ΣΜΠΕ για την προστασία του υγροβιότοπου καθιστά το ΕΣΧΑΔΑ σύμφωνο με το άρθρο 24 παρ. 1 του Συντάγματος και των λοιπών κανόνων του ενωσιακού και διεθνούς δικαίου, καθόσον λαμβάνεται η προσήκουσα μέριμνα για την προστασία του συγκεκριμένου είδους μέσα από μία πλήρως τεκμηριωμένη μελέτη / επιπλέον τόσο η ΣΜΠΕ όσο και το ΕΣΧΑΔΑ έχουν προβεί σε πλήρη αξιολόγηση των επιπτώσεων του σχεδίου στα συγκεκριμένα είδη ορνιθοπανίδας, επιπλέον δε σε λήψη μέτρων για την αποτροπή ή τον περιορισμό τους / το ΕΣΧΑΔΑ εναρμονίζεται πλήρως προς τους στόχους και κατευθύνσεις τόσο του Γενικού Χωροταξικού Σχεδίου, όσο και του Ειδικού Χωροταξικού Σχεδίου για τον τουρισμό.

ΣτΕ 3962/2014 (Ολ): Με έννομο συμφέρον ασκεί αίτηση ακυρώσεως κατά κοινής υπουργικής αποφάσεως που θεσπίζει Ενιαίο Κανονισμό Παροχών Υγείας του ΕΟΠΥΥ, ιατρικός σύλλογος, ανεξάρτητα από το ζήτημα αν είναι κοινό το συμφέρον των διαφόρων κατηγοριών των μελών του και αν διαφοροποιούνται οι συνέπειες της απόφασης για κάθε κατηγορία, δεδομένου ότι η απόφαση αυτή εμμέσως συνδέεται και με τις συνθήκες άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος σε σχέση με τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ και με την παροχή ιατρικών υπηρεσιών προς αυτούς / με το άρθρο 30 παρ. 1 του ν. 3918/2011 προσδιορίζονται κατά τρόπο συγκεκριμένο τα θέματα, τα οποία αφορά η παρεχόμενη εξουσιοδότηση και τα οποία αποτελούν ειδικότερα ζητήματα του συστήματος παροχής υγειονομικής περίθαλψης στους ασφαλισμένους του Δημοσίου που εισάγεται με τις ρυθμίσεις του ν. 2867/1999 και 3918/2011, στα δε θέματα αυτά περιλαμβάνονται τα ρυθμιζόμενα με τις διατάξεις του Κανονισμού του ΕΟΠΥΥ, ανεξαρτήτως αν με τις επίμαχες ρυθμίσεις ασκείται έμμεση επιρροή στις συνθήκες ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος / η θέσπιση της συνάψεως συμβάσεως μεταξύ ΕΟΠΥΥ και ιατρού ως προϋποθέσεως για την αποζημίωση της ιατρικής επισκέψεως από τον ΕΟΠΥΥ συνιστά θεμιτή, από συνταγματική άποψη ρύθμιση διότι δεν παρακωλύει ουσιωδώς την άσκηση του ελεύθερου ιατρικού επαγγέλματος, αποβλέπει δε στον δημοσίου συμφέροντος σκοπό του εξορθολογισμού του συστήματος παροχής υπηρεσιών υγείας ώστε να διασφαλίζεται η βιωσιμότητά του προς όφελος των ασφαλισμένων, σύμφωνα και με την κατά το Σύνταγμα υποχρέωση του Κράτους να μεριμνά για την υγεία των πολιτών / περαιτέρω, η πρόβλεψη της κάλυψης δαπανών για επίσκεψη μόνον σε συμβεβλημένους ιατρούς, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι οδηγεί άνευ ετέρου σε υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, λαμβανομένου υπόψη και ότι θεσπίζεται ευρύ δίκτυο παρόχων ιατρικής περίθαλψης / ρυθμίσεις, με τις οποίες ορίζεται ότι αποζημιώνονται μόνον ιατρικές πράξεις και παρακλινικές εξετάσεις που έχουν κοστολογηθεί σύμφωνα με την σχετική νόμιμη διαδικασία, αφορούν μόνον την κάλυψη δαπανών από ασφαλιστικό φορέα και δεν αναιρούν την ανεξαρτησία του ιατρού κατά την άσκηση του έργου του και την υποχρέωσή του να προτείνει στον ασθενή την πιο ενδεδειγμένη θεραπεία για την περίπτωσή του, δεν συνιστούν δε επέμβαση στην επαγγελματική ελευθερία των ιατρών / η πρόβλεψη της δυνατότητας διαπραγματεύσεων ως εναλλακτικού τρόπου για τον καθορισμό του ποσού της αποζημίωσης για ιατρικές πράξεις ή παρακλινικές εξετάσεις δεν προσβάλλει την επαγγελματική ελευθερία των ιατρών ούτε συναρτάται με την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας και μάλιστα με δυσμενείς για τις υπηρεσίες αυτές επιπτώσεις.

ΣτΕ 4003/2014 (Ολ): Με το άρθρο 41 του ν. 1249/1982 θεσπίσθηκε αντικειμενικός τρόπος προσδιορισμού της φορολογητέας αξίας των ακινήτων κατά τρόπο ώστε, βάσει προκαθορισμένων, ειδικών και πρόσφορων κριτηρίων, να προκύπτει για κάθε ακίνητο μιας περιοχής ορισμένη αξία, ανταποκρινόμενη κατά προσέγγιση, προς την αγοραία αξία αυτού / περαιτέρω, ο νομοθέτης αναγνωρίζοντας αφ’ ενός τη μεταβλητότητα των συνθηκών της αγοράς εν γένει και της αγοράς ακινήτων ειδικότερα, οι οποίες επηρεάζουν τις αγοραίες αξίες και αφ’ ετέρου την πιθανότητα σφαλμάτων κατά τον προσδιορισμό της αντικειμενικής αξίας αυτών, εισήγαγε στο ως άνω σύστημα προσδιορισμού αξιών των ακινήτων συγκεκριμένη μέθοδο που διασφαλίζει τη νόμιμη αξίωση των πολιτών να καταβάλλουν φόρο, ο οποίος αντιστοιχεί σε πραγματική και όχι σε πλασματική τους περιουσία (άρθρο 78 παρ. 1 του Συντάγματος) / συγκεκριμένα, προέβλεψε σύστημα περιοδικής ανά διετία αναπροσαρμογής των αντικειμενικών αξιών, βάσει του οποίου οι αντικειμενικώς καθορισθείσες φορολογητέες αξίες πρέπει να ελέγχονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα και να αναπροσαρμόζονται, ώστε, να ανταποκρίνονται, κατά το δυνατόν, στις εκάστοτε διαμορφούμενες αγοραίες αξίες / ειδικότερα, η Διοίκηση οφείλει εντός της άνω διετούς προθεσμίας ή, πάντως εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος από την πάροδο αυτής, να επανελέγχει τις υφιστάμενες αντικειμενικές αξίες, σύμφωνα με τα πορίσματα των κατά το άρθρο 41 παρ. 1 του ν. 1249/1982 επιτροπών, και να τις αναπροσαρμόζει, όπου συντρέχει λόγος / σε διαφορετική περίπτωση, παραλείπει οφειλόμενη νόμιμη ενέργεια επιβαλλόμενη από το άρθρο 41 παρ. 1 του ν. 1249/1982 / η άνω υποχρέωση της Διοικήσεως υφίσταται ανεξαρτήτως του δικαιώματος του φορολογουμένου να αμφισβητήσει δικαστικώς την αντικειμενική αξία συγκεκριμένου ακινήτου κατά το στάδιο επιβολής του φόρου / κοινό τόπο των ρυθμίσεων του άρθρου 22 του ν. 4274/2014 αποτελεί η νομοθετική επιδίωξη για διεύρυνση των εξουσιών του ακυρωτικού δικαστή, πέραν της κατά κανόνα ισχύουσας αναδρομικής ακυρώσεως της παράνομης διοικητικής πράξης ή παράλειψης / οι ρυθμίσεις αυτές αποδίδουν, σε επίπεδο νόμου, δυνατότητες που έχει το Δικαστήριο, κατ’ ορθή ερμηνεία, απευθείας από το άρθρο 95 παρ. 1 περ. α΄ του Συντάγματος / κατ’ ακολουθίαν τούτου, το Δικαστήριο έχει την συνταγματική ευχέρεια να αποκλίνει, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, από τις ειδικότερες ρυθμίσεις των δικονομικών διατάξεων / ειδικότερα, η ρύθμιση της περιπτώσεως της παράλειψης οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας, παρέχει τη δυνατότητα στο Δικαστήριο, αφού εκτιμήσει τις συνθήκες της υπόθεσης και σταθμίσει αφ’ ενός τα έννομα συμφέροντα των λοιπών πλην της Διοίκησης διαδίκων και αφ’ ετέρου το δημόσιο συμφέρον, να διαπιστώσει, με οριστική κατά τούτο κρίση, την παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας και να τάξει εύλογη προθεσμία στην Διοίκηση, προκειμένου αυτή να προβεί στην οφειλόμενη ενέργεια / στην περίπτωση αυτή, η συμμόρφωση της Διοίκησης μέσα στην ταχθείσα προθεσμία δεν απαιτείται, σύμφωνα πάντα με ειδική κρίση του Δικαστηρίου, να αναδράμει στον χρόνο συντέλεσης της παράλειψης, αλλά μπορεί να αφορά μόνον το μέλλον / εξ άλλου, το Δικαστήριο μπορεί να τάξει μεγαλύτερη εύλογη προθεσμία στη Διοίκηση στην εξαιρετική περίπτωση που, εκτιμώντας τις συνθήκες, κρίνει ότι τρίμηνο δεν αποτελεί επαρκές χρονικό διάστημα για την εκπλήρωση της οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας. (ste.gr)