του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου
Οι δικηγόροι είναι ένας κλάδος που έχει χτυπηθεί όσο λίγοι ή
και κανένας τα χρόνια των μνημονίων, της Τρόικας, ή της κρίσης, ή όπως αλλιώς
τα ονομάσει κάποιος. Τους επιβλήθηκε ο ΦΠΑ 23% μέσα σε μια νύχτα και κανείς δεν
κατάλαβε καλά καλά τι έγινε, πολύ δε περισσότερο κανείς δεν αντέδρασε. Το ίδιο
και όταν επιβλήθηκε το τελείως παράνομο τέλος επιτηδεύματος. Επίσης καταργήθηκε το
αφορολόγητο, που αποτελούσε ομπρέλα προστασίας των νέων και πιο αδύναμων
δικηγόρων και επιβλήθηκε φόρος
26% από το πρώτο ευρώ. Πάλι δεν αντέδρασε
κανείς.
Το επαγγελματικό περιβάλλον, επηρεαζόμενο από το γενικότερο
οικονομικό και κοινωνικό, ολοένα και δυσκόλευε: Μείωση του αριθμού των εντολέων
και δυσκολία αποπληρωμής των αμοιβών, ενώ οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις
φρόντιζαν παράλληλα να «ανοίγουν» το πιο ανοιχτό επάγγελμα του κόσμου, να καταργούν τις ελάχιστες αμοιβές, να
συρρικνώνουν τη δικηγορική ύλη (π.χ. συμβόλαια) και να αυξάνουν το κόστος
πρόσβασης των πολιτών στη δικαιοσύνη (π.χ. παράβολα μήνυσης, παράβολα
διοικητικών δικαστηρίων, δικαστικό ένσημο κλπ).
Από τη μία δηλαδή σου μειώνω τη δουλειά, από την άλλη σου
βάζω και περισσότερους φόρους. Και τις ασφαλιστικές
εισφορές (για μια αβέβαιη σύνταξη) στις κρατάω σταθερά υψηλές και χωρίς
εισοδηματικά κριτήρια. Έτσι ώστε και οι δικηγόροι των 50.000 ευρώ ετησίως, και οι
δικηγόροι των 150.000 ευρώ και οι δικηγόροι των 10.000 και των 20.000 ευρώ να
πληρώνουν τα ίδια ακριβώς. Δηλαδή για άλλους κάτι ψιλά, και για άλλους η ίδια τους
η επιβίωση.
Σε όλα αυτά οι δικηγόροι και τα αντιπροσωπευτικά συλλογικά τους
όργανα δεν αντέδρασαν ουσιαστικά, δεν βγήκαν ποτέ στο δρόμο, δεν διεκδίκησαν, δεν πρόλαβαν την καταστροφή, αλλά και δεν κατάφεραν και εκ των υστέρων
να διορθώσουν ή να περισώσουν κάτι ελάχιστο έστω. Μόνο εκείνη την εθιμοτυπική
αποχή χρησιμοποίησαν, που δεν έφερε ποτέ κανένα αποτέλεσμα ως εκ φύσεως
καταδικασμένη να αποτύχει.
Τώρα με το νέο σχέδιο του ασφαλιστικού που είναι παράλογο και εξοντωτικό για όλους, (σχεδόν 38% επί του ετήσιου εισοδήματος), και για τους ισχυρούς και
για τους αδύναμους, κυρίως όμως για τους πρώτους, το πρόβλημα άγγιξε πραγματικά
σύσσωμο τον κλάδο. Η δυναμική αντίδραση είναι λογική και επιβεβλημένη. Όμως,
μήπως είναι λίγο καθυστερημένη; Γιατί μέχρι την αντίδραση για το ασφαλιστικό, ορισμένοι, όταν καιγόταν το σπίτι του γείτονα, κοιτούσαν ατάραχοι τη φωτιά, ανακουφισμένοι που οι φλόγες δεν
ακουμπούσαν το δικό τους σπίτι.
Σχόλια