Καταδίκη της Ελλάδας για υπέρβαση της εύλογης διάρκειας ποινικής διαδικασίας και απουσία στο εσωτερικό δίκαιο προσφυγής για αποζημίωση
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ)
δικαίωσε Έλληνες πολίτες που στράφηκαν κατά της Ελλάδας παραπονούμενοι αφενός για την διάρκεια των διαδικασιών ενώπιον των
Ποινικών Δικαστικών Αρχών, καθώς και για την απουσία κάποιας αποτελεσματικής
προσφυγής προς αυτό το σκοπό, δεδομένου ότι κατά την κατάθεση των επίδικων προσφυγών
δεν είχε τεθεί ακόμα σε ισχύ ο νόμος 4239/2014 σχετικά με την
δίκαιη
ικανοποίηση για υπέρβαση της εύλογης διάρκειας στις ποινικές και αστικές
υποθέσεις.
Αναφορικά με τη διάρκεια της ποινικής διαδικασίας, «το
Δικαστήριο σημειώνει, ότι οι παρούσες υποθέσεις δεν παρουσίαζαν κάποια
ιδιαίτερη πολυπλοκότητα. Κυρίως όμως, το Δικαστήριο δεν διακρίνει την ύπαρξη
κάποιου στοιχείου που θα μπορούσε να εγείρει το θέμα της ευθύνης των
προσφευγόντων στην επιμήκυνση της διάρκειας των διαδικασιών. Αφού έλαβε υπόψη
την νομολογία του σχετικά με το θέμα, το Δικαστήριο εκτιμά, ότι εν προκειμένω η
διάρκεια των επίδικων διαδικασιών ήταν υπερβολική και δεν ανταποκρίνεται στην
απαίτηση της «λογικής προθεσμίας». Συνεπώς υπήρξε παραβίαση του άρθρου 6 § 1
αναφορικά με την διάρκεια των εν λόγω διαδικασιών».
Ως προς την απουσία διαδικασίας αποζημίωσης για την υπέρβαση
της εύλογης διάρκειας, «το Δικαστήριο σημειώνει, ότι την 20η Φεβρουαρίου 2014
τέθηκε σε ισχύ ο Νόμος 4239/2014, ο οποίος είναι σχετικός με την δίκαιη ικανοποίηση,
που αφορά την υπέρβαση της λογικής προθεσμίας μίας διαδικασίας ενώπιον των
Ποινικών, των Αστικών Δικαστικών Αρχών καθώς και ενώπιον του Ελεγκτικού
Συνεδρίου. Με τον προαναφερθέντα Νόμο θεσπίστηκε μία νέα προσφυγή, η οποία
επιτρέπει στους ενδιαφερόμενους να παραπονεθούν για την διάρκεια του κάθε
βαθμού δικαιοδοσίας μίας διαδικασίας ενώπιον των Ποινικών Δικαστικών Αρχών
εντός της προθεσμίας των έξι μηνών από την ημερομηνία της δημοσίευσης της
σχετικής απόφασης...
Εντούτοις, το Δικαστήριο παρατηρεί, ότι ο εν λόγω Νόμος δεν
έχει αναδρομική ισχύ. Κατά συνέπεια, η συγκεκριμένη προσφυγή δεν προβλέπεται
για υποθέσεις, όπως αυτές, που κρίνονται εν προκειμένω, οι οποίες περατώθηκαν
έξι μήνες πριν τεθεί αυτός ο Νόμος σε ισχύ. Επομένως, οι προσφεύγοντες δεν
μπορούσαν να ασκήσουν την εν λόγω προσφυγή. Συνεπώς υπήρξε παραβίαση του άρθρου
13 της Σύμβασης εξαιτίας της απουσίας, κατά την εποχή των γεγονότων, από το
εσωτερικό δίκαιο μίας προσφυγής που θα είχε επιτρέψει στους προσφεύγοντες να
λάβουν την επικύρωση του δικαιώματος τους να δικασθεί η υπόθεσή τους εντός
λογικής προθεσμίας, υπό την έννοια του άρθρου 6 § 1 της Σύμβασης».
Σχόλια