Απόφαση Αρείου Πάγου 10/2016 (ποιν.) Περίληψη: Αιτιολογία αθωωτικής
απόφασης. Ψευδορκία μάρτυρα. Αναίρεση απόφασης. Το δικαστήριο δέχτηκε ότι
ήταν ψευδής η κατάθεση του κατηγορού- μενου ενώπιον δικαστηρίου και ακολούθως,
εντελώς αντιφατικά, δέχθηκε ότι όσα κατέθεσε ήταν αληθή. «Η απαιτούμενη από
τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Ποιν.Δ. ειδική
και εμπεριστατωμένη
αιτιολογία της δικαστικής αποφάσεως, η έλλειψη της οποίας
ιδρύει λόγο αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του Κ.Ποιν.Δ.,
προκειμένου για αθωωτική απόφαση, υπάρχει όταν περιέχονται σ' αυτήν τα
πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν, κατά την ανέλεγκτη εκτίμηση του
δικαστηρίου, από την ακροαματική διαδικασία, τα οποία στηρίζουν την κρίση του
για την μη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του
εγκλήματος, οι αποδείξεις από τις οποίες προέκυψαν αυτά και οι σκέψεις με τις
οποίες, εφαρμόζοντας το δικαστήριο την ουσιαστική ποινική διάταξη, κατέληξε σε
αθωωτική για τον κατηγορούμενο κρίση.
Αντίθετα, υπάρχει έλλειψη της
απαιτούμενης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας για την αθώωση του
κατηγορουμένου, όταν είτε δεν εκτίθενται καθόλου ή εκτίθενται ελλιπώς ή κατά
τρόπο ασαφή τα πραγματικά περιστατικά τα οποία προέκυψαν από την αποδεικτική
διαδικασία και αποκλείουν τη συνδρομή όλων ή κάποιων από τους αντικειμενικούς
και υποκειμενικούς όρους του εγκλήματος που του αποδίδεται , είτε όταν δεν
αιτιολογείται καθόλου ή με πληρότητα και σαφήνεια, γιατί το δικαστήριο δεν
πείστηκε για την ενοχή του κατηγορουμένου από τα αποδεικτικά μέσα που
αναφέρονται στα πρακτικά…
Με αυτά που δέχθηκε το δίκασαν Τριμελές Εφετείο Αθηνών, δεν
διέλαβε στην απόφαση του την απαιτούμενη από τις προαναφερθείσες διατάξεις του
Συντάγματος και του Κ.Ποιν.Δ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, καθόσον στο
σκεπτικό του υπάρχουν ασάφειες και αντιφάσεις με συνέπεια να μη καθίσταται
σαφές τι δέχθηκε το δικαστήριο σε σχέση με την πράξη της ψευδορκίας μάρτυρα που
αποδιδόταν στον εκ των κατηγορουμένων Κ. Δ..
Ειδικότερα, ενώ σύμφωνα με τις
παραδοχές της πρωτοβάθμιας καταδικαστικής απόφασης, που αποτελούσε και το
πλαίσιο του αποδεικτέου θέματος στην δίκη επί της οποίας εκδόθηκε η ως άνω
απόφαση, ήταν ψευδή όσα είχε καταθέσει αυτός κατά την ένορκη εξέταση του
ενώπιον του Θ' Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών κατά την δικάσιμο της
27-2-2008, ότι δηλαδή το με αριθμό κλήσεως ... κινητό τηλέφωνο είχε παραχωρηθεί
από την αγοράστρια Χ. Τ., στην εκ των κατηγορουμένων Α. Γ., αρραβωνιαστικιά
του, και ότι η τελευταία έκανε αποκλειστική χρήση του τηλεφώνου αυτού, στο
νούμερο δε αυτό την καλούσε και ο ίδιος, εν τούτοις με την παραδοχή που υπάρχει
στο σκεπτικό , σύμφωνα με την οποία "ο πρώτος κατηγορούμενος Κ. Δ., στις
27-2-2008 δεν κατέθεσε εξεταζόμενος ενόρκως ενώπιον του Θ' Τριμελούς
Πλημμελειοδικείου Αθηνών, ως μάρτυρας, εν γνώσει του ψέματα, δεδομένου ότι η
τρίτη κατηγορουμένη, Ε. Φ., πρώην σύζυγος του μηνυτή, έπαιρνε τηλέφωνο την
οικογενειακή φίλη της, την Κ., στο νούμερο ..., που ήταν καρτοκινητό,
αγορασμένο από περίπτερο. Η τελευταία βέβαια είχε ενδιάμεσα και άλλα τηλέφωνα.
Δεν αποδείχθηκε από κάποιο αποδεικτικό στοιχείο ότι το κινητό με αριθμό ...
ήταν δικό της (της κατηγορουμένης) που είχε αγοράσει η Χ. Τ. και είχε δώσει
στην 2η κατηγορουμένη (Α. Γ.) που σ' αυτόν τον αριθμό την έπαιρνε ο μηνυτής,
πρώην σύζυγος, διότι όπως προέκυψε ο μηνυτής και 3η κατηγορούμενη δεν χώρισαν
εξαιτίας του Τ., αλλά συναινετικά", το δικαστήριο δέχεται ότι το
συγκεκριμένο τηλέφωνο δεν προέκυψε ότι το είχε αγοράσει η Χ. Τ. και το είχε
δώσει στην Α. Γ., η οποία και το χρησιμοποιούσε. Δέχθηκε δηλαδή το δικαστήριο
ότι ήταν ψευδή όσα αντίθετα είχε καταθέσει ο κατηγορούμενος Κ. Δ. ενώπιον του
Θ' Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών και ακολούθως, εντελώς αντιφατικά, παρά
την ως άνω παραδοχή, δέχθηκε ότι ήταν αληθή όσα αυτός είχε καταθέσει ενώπιον
του Θ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών στις 27-2-2008 και τον κήρυξε αθώο της
κατηγορίας για ψευδορκία μάρτυρα και συνακόλουθα κήρυξε αθώες και τις δύο
κατηγορούμενες της κατηγορίας της ηθικής αυτουργίας σε ψευδορκία μάρτυρος, λόγω
του παρακολουθηματικού χαρακτήρα της ηθικής αυτουργίας σε έγκλημα που δεν είχε
τελεσθεί κατά τα αντικειμενικά του στοιχεία.
Ενόψει τούτων, η προσβαλλόμενη αθωωτική απόφαση στερείται
της προσήκουσας, σύμφωνα με τα ανωτέρω, ειδικής και εμπεριστατωμένης
αιτιολογίας, κατά το βάσιμο περί τούτου λόγο της κρινόμενης αναιρέσεως από το
άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του Κ.Ποιν.Δ. και γι' αυτό πρέπει να γίνει δεκτή η
κρινόμενη αναίρεση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, να αναιρεθεί η
προσβαλλόμενη απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση για νέα συζήτηση στο ίδιο
δικαστήριο, συντιθέμενο από άλλους δικαστές, εκτός από εκείνους που δίκασαν
προηγουμένως». (areiospagos.gr)
Σχόλια