Δικαίωση Ελληνίδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που ζητούσε να αναγνωρισθεί ως ιδιοκτήτρια ακινήτων στην Τουρκία

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) δικαίωσε μετά από πολυετή δικαστικό αγώνα Ελληνίδα που ζητούσε την αναγνώριση της ως ιδιοκτήτρια ακίνητης περιουσίας που βρίσκεται στην Τουρκία. Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης (Γ. κατά Τουρκίας /αρ.12030/03), η προσφεύγουσα Ε.Γ. ήταν Ελληνίδα που πέθανε στις 31 Μαρτίου 2009. Η Μ.Σ., κάτοικος Ελλάδας, ενημέρωσε το Δικαστήριο ότι επιθυμεί να συνεχίσει την προσφυγή

ως κληρονόμος της Γ. Η υπόθεση αφορούσε την άρνηση των τουρκικών δικαστηρίων να αναγνωρίσουν την Γ. ως νόμιμη κληρονόμο. Βάσει του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου (προστασία της ιδιοκτησίας)[1] κατήγγειλε την άρνηση της τουρκικής δικαιοσύνης να αναγνωρίσει την ιδιότητά της ως κληρονόμου σε εκτάσεις που βρίσκονται στην Τουρκία. Στην  απόφασή του της 14ης Ιανουαρίου 2014 το Δικαστήριο επί της ουσίας έκρινε ότι η άρνηση των δικαστηρίων της Τουρκίας να αναγνωρίσουν την ιδιότητα της Γ. ως κληρονόμου αποτελούσε επέμβαση στην άσκηση του δικαιώματός της σεβασμού στην χρήση της ιδιοκτησίας της. Η επέμβαση ήταν ασυμβίβαστη με την αρχή της νομιμότητας και ειδικότερα με το άρθρο 1 του πρώτου Πρωτοκόλλου. Η τωρινή απόφαση αφορά το ζήτημα της εφαρμογής του άρθρου 41 της ΕΣΔΑ (δίκαιη ικανοποίηση)[2].

Το Δικαστήριο επιδίκασε  14,300,000 ευρώ (υλική βλάβη), 15,000 ευρώ (ηθική βλάβη), και 10,000 ευρώ (δικαστικά έξοδα) στην κληρονόμο της Ε. Γ. [legalnews24.gr]

---

[1] «Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθή της ιδιοκτησίας αυτού ειμή δια λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπομένους, υπό του νόμου και των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου, όρους. Αι προαναφερόμεναι διατάξεις δεν θίγουσι το δικαίωμα παντός Κράτους όπως θέση εν ισχύϊ νόμους ους ήθελε κρίνει αναγκαίον προς ρύθμισιν της χρήσεως αγαθών συμφώνως προς το δημόσιον συμφέρον ή προς εξασφάλισιν της καταβολής φόρων ή άλλων εισφορών ή προστίμων».

[2] «Εάν το Δικαστήριο κρίνει ότι υπήρξε παραβίαση της Σύμβασης ή των Πρωτο- κόλλων της, και αν το εσωτερικό δίκαιο του Υψηλού Συμβαλλόμενου Μέρους δεν επιτρέπει παρά μόνο ατελή εξάλειψη των συνεπειών της παραβίασης αυτής, το Δικαστήριο χορηγεί, εφόσον είναι αναγκαίο, στον παθόντα δίκαιη ικανοποίηση».