Μη καταβολή χρεών στο Δημόσιο - Εφαρμογή επιεικέστερου νόμου - Αθώωση της αναιρεσίουσας

Απόφαση Αρείου Πάγου 70/2016 (ποιν.): Μη καταβολή χρεών στο Δημόσιο. Εφαρμογή ηπιότερου νόμου. Αν η αίτηση αναίρεσης κριθεί παραδεκτή, ο Άρειος Πάγος εφαρμόζει αυτεπάγγελτα τον επιεικέστερο νόμο που ισχύει μετά τη δημοσίευση της προσβαλλομένης απόφασης. Αναιρείται η προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση για μη καταβολή χρεών στο Δημόσιο, καθώς μετά τη δημοσίευσή της τροποποιήθηκαν τα ποσά του

ορίου του αξιοποίνου της αξιόποινης πράξης. Αθώωση της αναιρεσείουσας, καθόσον η πράξη για την οποία καταδικάστηκε κατέστη ανέγκλητη.

«Στην παρ. 1 του άρθρου 25 του ν 1882/1990, όπως ισχύει και όπως τα ποσά των περιπτώσεων α' και β' αναπροσαρμόστηκαν με το άρθρο 8 Ν. 4337/2015, (ΦΕΚ Α 129/17.10.2015), ορίζεται ότι: "1. Όποιος δεν καταβάλλει τα βεβαιωμένα στη Φορολογική Διοίκηση χρέη προς το Δημόσιο, τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων (4) μηνών τιμωρείται με ποινή φυλάκισης: α) Ενός (1) τουλάχιστον έτους, εφόσον το συνολικό χρέος από κάθε αιτία, συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων μέχρι την ημερομηνία σύνταξης του πίνακα χρεών, υπερβαίνει το ποσό "των εκατό χιλιάδων (100.000) ευρώ". β) Τριών (3) τουλάχιστον ετών, εφόσον το συνολικό χρέος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην ανωτέρω περίπτωση α, υπερβαίνει το ποσό "των διακοσίων χιλιάδων (200.000) ευρώ". Η ποινική δίωξη ασκείται ύστερα από αίτηση του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. ή των Ελεγκτικών Κέντρων ή του Τελωνείου προς τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών της έδρας τους, που συνοδεύεται υποχρεωτικά από πίνακα χρεών, συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων. Η πράξη μπορεί να κριθεί ατιμώρητη, εάν το ποσό που οφείλεται εξοφληθεί μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε οποιονδήποτε βαθμό". Εξ άλλου από τις διατάξεις του άρθρου 114 του ΠΚ, σε συνδυασμό και προς τις διατάξεις των άρθρων 511 εδ. γ, 514 και 518 παρ. 1 ΚΠοινΔ, συνάγεται ότι, αν κριθεί παραδεκτή η αίτηση αναιρέσεως και εμφανιστεί εκείνος που την άσκησε, ο Άρειος Πάγος εφαρμόζει αυτεπαγγέλτως τον επιεικέστερο νόμο που ισχύει μετά τη δημοσίευση της προσβαλλομένης, κατ' άρθρο 2 παρ. 1 του ΠΚ και αν η πράξη κατέστη ανέγκλητη τον κηρύσσει αθώο.
Στην προκειμένη περίπτωση η αναιρεσείουσα Π. Χ. με την υπ' αριθμ. 1184/5-3-2015 απόφαση του Β' Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Αθηνών, που δίκασε σε δεύτερο βαθμό, κηρύχθηκε ένοχη για την τέλεση του αδικήματος της μη καταβολής προς το Δημόσιο χρεών που ανέρχονται συνολικά στο ποσό των 63.289,39 ευρώ, και της επιβλήθηκε, ποινή φυλακίσεως δέκα (10) μηνών, μετατραπείσα.
Κατά της αποφάσεως αυτής, η ανωτέρω με δήλωση της, η οποία επιδόθηκε στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στις 20-4-2015 άσκησε, εμπρόθεσμα, νομότυπα και παραδεκτά, την υπό κρίση δήλωση αναιρέσεως της. Ήδη μετά την δημοσίευση της ανωτέρω αποφάσεως με το άνω άρθρο 71 παρ. 2 του Ν 4337/2015 (ΦΕΚ Α' 129/17-10-2015), τροποποιήθηκαν τα ποσά του ορίου του αξιοποίνου που προβλέπονται από το άρθρο 25 παρ. 1 Ν 1882/90, ως ίσχυε, σε 100000 και 200000 ευρώ αντίστοιχα (από 50000 και 150000 αντίστοιχα). Επειδή η υπό κρίση δήλωση -αίτηση αναιρέσεως έχει ασκηθεί παραδεκτά, θα πρέπει κατ' εφαρμογή του επιεικεστέρου αυτού νόμου σύμφωνα με τα άρθρα 2 παρ. 1 του ΠΚ και 511 εδ. γ και 514 του ΚΠοινΔ, να αθωωθεί η αναιρεσείουσα για την πράξη για την οποία καταδικάστηκε με την αναιρεσιβαλλομένη απόφαση, καθόσον η πράξη αυτή κατέστη πλέον ανέγκλητη». (areiospagos.gr)