Ακύρωση υιοθεσίας μετά από 31 χρόνια. Μη νόμιμη η ακύρωση εφόσον συνιστά μέτρο στρεφόμενο κατά του θετού τέκνου και προσβάλει το ιδιοκτησιακό του δικαίωμα

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) κλήθηκε στην υπόθεση Zaieţ κατά Ρουμανίας (24 Μαρτίου 2015) να εξετάσει την ακύρωση μιας υιοθεσίας κι ενώ ο θετός γονέας είχε ήδη αποβιώσει. Η υπόθεση αυτή αφορούσε στην ακύρωση της υιοθεσίας μιας γυναίκας, ύστερα από υποκίνηση της θετής της αδελφής, 31 έτη μετά την επικύρωση της υιοθεσίας αυτής και 18 έτη μετά τον θάνατο της θετής τους μητέρας. Η προσφεύγουσα ισχυρίστηκε ειδικότερα ότι η ακύρωση

της υιοθεσίας της ισοδυναμούσε με αυθαίρετη και δυσανάλογη παρέμβαση στην οικογενειακή της ζωή, επισημαίνοντας ότι ζούσε με τη θετή της μητέρα από την ηλικία των εννέα ετών και ότι η σχέση τους ήταν βασισμένη στη στοργή, το αίσθημα ευθύνης και την αμοιβαία υποστήριξη. Κατήγγειλε επιπλέον ότι, λόγω της ακύρωσης της υιοθεσίας της, έχασε τα νόμιμα δικαιώματά της επί των πέντε εκταρίων δάσους που είχε κληρονομήσει από τη θετή της μητέρα.

Σε αυτήν την υπόθεση το Δικαστήριο εκλήθη για πρώτη φορά να εξετάσει την ακύρωση μιας απόφασης υιοθεσίας, με το θετό γονέα να έχει ήδη αποβιώσει και το θετό τέκνο να έχει προ πολλού ενηλικιωθεί. Εν προκειμένω, θεωρώντας ότι η απόφαση ακύρωσης ήταν ασαφής και ανεπαρκώς αιτιολογημένη δεδομένων των ριζικών μεταβολών που θα επέφερε ένα τέτοιο μέτρο, το Δικαστήριο έκρινε ότι η παρέμβαση στην οικογενειακή ζωή της προσφεύγουσας δεν ήταν ειδικά και επαρκώς δικαιολογημένη, κατά παράβαση του Άρθρου 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) της Σύμβασης.

Το Δικαστήριο σημείωσε ειδικότερα ότι, σε κάθε περίπτωση, η ακύρωση μιας υιοθεσίας δεν θα έπρεπε να συνιστά μέτρο στρεφόμενο κατά του θετού τέκνου και τόνισε ότι, στις κανονιστικές διατάξεις και τις αποφάσεις επί θεμάτων υιοθεσίας, το συμφέρον του παιδιού πρέπει να παραμένει ζήτημα ύψιστης σημασίας. Το Δικαστήριο έκρινε επίσης ότι υπήρξε παραβίαση του Άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου (προστασία της ιδιοκτησίας) στη Σύμβαση, λόγω της δυσανάλογης παρέμβασης στο ιδιοκτησιακό δικαίωμα της προσφεύγουσας πάνω στην επίδικη έκταση γης. (echr.coe.int). Δείτε το κείμενο της απόφασης εδώ