Καταδίκη της Ελλάδας από το ΕΔΔΑ για την έλλειψη αποτελεσματικού ένδικου μέσου

Παραβίαση του άρθρου 13 σε σχέση με το άρθρο 3 και όχι του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ διέγνωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην από 16/2/2017 απόφασή του επί της υπόθεσης D.M. κατά. Ελλάδας (αρ. προσφυγής 44559/15). Ο προσφεύγων

είναι Γεωργιανός υπήκοος, γεννημένος το 1976 και εκτίει ποινή φυλάκισης στις φυλακές της Νιγρίτας Σερρών. Είναι ανάπηρος και διαμαρτυρήθηκε για τις συνθήκες των φυλακών. Στις 24 Ιουλίου 2013 καταδικάστηκε σε 8 χρόνια κάθειρξη και στις 22 Αυγούστου του 2014 ζήτησε επανεξέταση της ποινής. Μετά από ειδική πραγματογνωμοσύνη κρίθηκε ότι είχε 70% αναπηρία λόγω ορθοπεδικών προβλημάτων. Στις 4 Ιουνίου 2015 καταδικάστηκε εκ νέου σε ποινή κάθειρξης 17 ετών και εννέα μηνών. Στις 16 Ιουνίου 2015 αποφασίστηκε από την Εισαγγελία η εξίσωση της μίας ημέρας με δύο κατά την έκτιση του υπολοίπου της ποινής του.

Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι πέραν της ορθοπεδικής του αναπηρίας, υπέφερε επιπλέον από εντερική διαταραχή και φαρυγγίτιδα και πως δεν μπορούσε να περπατήσει. Επικαλούμενος τα άρθρα 3 (απαγόρευση απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης) και 13 (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) της ΕΣΔΑ, διαμαρτυρήθηκε ενώπιον του ΕΔΔΑ για τις συνθήκες κράτησης και την απουσία ένδικου μέσου. Το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 13 και όχι του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ καθώς και ότι η διαπίστωση της παραβίασης αποτελούσε από μόνη της επαρκή δίκαιη ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη ο κρατούμενος.