Γράφει ο Δημήτριος Καδόγλου, Δικηγόρος
Παρακάτω παρατίθενται κάποιες από τις σημαντικότερες
αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ που άλλαξαν όχι μόνο τα θεμέλια της
κοινωνίας τους, τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης και των λοιπών δυο
εξουσιών της χώρας, αλλά που είχαν και επίδραση στις περισσότερες χώρες της
Ευρώπης επηρεάζοντας πρωτίστως τα Συντάγματα τους.
1) Marbury vs. Madison, 1803
Η απόφαση αυτή θεωρείται ως θεμέλιος λίθος του ίδιου του
Δικαστηρίου, καθώς καθορίζει τον κυρίαρχο ρόλο του: „Να ακυρώνει νόμους ως
αντισυνταγματικούς“. Για την ιστορία:
Ο William Marbury είχε διοριστεί δικαστής από τον Πρόεδρο
των ΗΠΑ John Adams. (Στις ΗΠΑ οι δικαστές του ανωτάτου δικαστηρίου διορίζονται
εφ΄όρου ζωής από τον εκάστοτε Πρόεδρο. Οι Chief justices, όπως αποκαλούνται,
είναι συνολικά 9 τον αριθμό). Πριν αναλάβει λοιπόν τα καθήκοντά του ο Δικαστής,
εκλέχθηκε νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ο δημοκρατικός και αντιφεντεραλιστής Thomas
Jefferson, αντίπαλος του John Adams. Ο Υπουργός εξωτερικών του Jefferson, James
Madison, (μετέπειτα κι αυτός Πρόεδρος και ένας εκ των θεμελιωτών του σημερινού
αμερικανικού συντάγματος), αρνήθηκε να παραδώσει το έγγραφο διορισμού στον
δικαστή Marbury, λόγω της έντονης αντιπαλότητας του Jefferson με τον προκάτοχό
του Adams. Αργότερα οι παρατάξεις των φεντεραλιστών- αντιφεντεραλιστών θα
ονομαστούν Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί αντίστοιχα και η αντιπαλότητα κρατά
ως σήμερα.
Ο εν ενεργεία Δικαστής John Marshall του Δικαστηρίου έκρινε
στη υπόθεση που άνοιξε ο νεοδιορσθείς δικαστής κατά του Υπουργού Εξωτερικών
αιτολογόντας, ότι "ο σκοπός του εν λόγω Δικαστηρίου είναι α) να ερμηνεύει
τους νόμους και β) να τους κηρύσσει, σε περίπτωση που αντιβαίνουν αυτοί το
Σύνταγμα της χώρας, ως αντισυνταγματικούς".
Με την απόφαση αυτή καθιερώθηκε de facto η εξουσία του
Δικαστηρίου να ελέγχει και να περιορίζει τις εξουσίες των άλλων δυο εξουσιών ,
της εκτελεστικής και νομοθετικής σε μια „checks and balances“ δυναμική.
2. Plessy vs. Ferguson, 1890
Η δικαστική διαμάχη εξελίσσεται τώρα σε μια εποχή με έντονα
και εμφανή ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Όλη η νότια περιοχή της χώρας είναι
αναφανδόν ρατσιστική, αφού υπάρχει θεσπισμένος φυλετικός διαχωρισμός στην
πρόσβαση σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες.
Ο Homer Plessy είναι κάτοικος της Λουϊζιάνα και κατά 1/8
αφροαμερικανός. Είναι όμως λευκός από βιολογική πλευρά. Στα δημόσια μέσα
συγκοινωνίας της εποχής, υπήρχε χωροταξικός διαχωρισμός μεταξύ μαύρων και
λευκών. Οι λευκοί κάθονταν στα πρώτα βαγόνια, στις πρώτες θέσεις, ενώ οι μαύροι
πάντα πίσω, σε βαγόνια-αποθήκες. (Πολλά χρόνια αργότερα θα δούμε να διεκδικεί
μια μαύρη γυναίκα τα κοινωνικά δικαιώματά της επίσης σε θέση μέσου
συγκοινωνίας: Η Ρόζα Πάρκς, που άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο των κοινωνικών
διεκδικήσεων στην Αμερική). Προκειμένου λοιπόν να προκαλέσει έναν δικαστικό
αγώνα , o Homer Plessy έκλεισε θέση σε βαγόνι τρένου πρώτης κατηγορίας,
ειδοποιώντας ταυτόχρονα τον υπάλληλο ότι είναι μαύρος. Σκοπός του ήταν να
προβοκάρει τη σύλληψή του , όπερ κι έγινε. To δικαστήριο τον καταδίκασε λόγω
παράβασης του νόμου περί φυλετικού διαχωρισμού.
Εν συνεχεία, ο Plessy μήνυσε τον Δικαστή επικαλούμενος ότι
παραβιάστηκε το δικαίωμα του σε ίση μεταχείριση υπό τον νόμο, όπως είχε
θεσπιστεί με την 14η τροπολογία του Συντάγματος (14th Amendment).
To Supreme Court έκρινε ότι ο φυλετικός διαχωρισμός σε
δημόσια μέσα μεταφοράς είναι νόμιμος, εφόσον υπάρχει εγγύηση περί ίσης
μεταχείρισης „equal protection under the law“. (τουτέστιν: „ ίδια δικαιώματα με
τους λευκούς , αρκεί να μην είστε μαζί με τους λευκούς“) . Σήμερα ισχύει ο
γενικός αυτός κανόνας ως "ισότητα μεταξύ όμοιων". Τότε λοιπόν το
Δικαστήριο έκρινε ότι οι μαύροι ΔΕΝ ήταν όμοιοι με τους λευκούς.
Εξ αφορμής αυτής της απόφασης, υπήρξε στη συνέχεια καταιγίδα
νόμων στον νότο της χώρας με έντονο το στοιχείο του φυλετικού διαχωρισμού. Ήταν
οι λεγόμενοι "Jim Crows laws" που διαχώριζαν τους μαύρους από τους
λευκούς νόμιμα ενώπιον κάθε είδους δημόσιας υπηρεσίας.
3. Brown vs. Board of Education, 1954
60 χρόνια μετά την παραπάνω απόφαση , το Δικαστήριο κλήθηκε
να αποφανθεί τώρα σε υπόθεση με ίδια χαρακτηριστικά, αυτή τη φορά όμως αφορούσε
ένα αφροαμερικάνικο κοριτσάκι, μαθήτρια του δημοτικού. Η μαθήτρια είχε
αποβληθεί από το δημοτικό σχολείο λόγω χρώματος και επειδή δεν υπήρχαν αντίστοιχες
τάξεις για έγχρωμα παιδάκια εκεί.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αποβολή στοιχειοθετεί παράβαση
της 14ης τροπολογίας („equal protection under the law“), και ότι η αρχή που
είχε εισάγει το ίδιο το Δικαστήριο στην απόφαση του „Plessy vs Ferguson“
(„seperate but equal“) δεν ήτο πλέον δυνατό να σταθεί στη δημόσια εκπαίδευση,
κρίνοντας πλέον αντισυνταγματικό τον διαχωρισμό λόγω χρώματος.
4. Jerry Gault, 1966
Στην υπόθεση αυτή ένας ανήλικος κατηγορήθηκε για διατάραξη
οικογενειακής ειρήνης (έκανε εκφοβιστικά τηλεφωνήματα σε γείτονες). Δικάστηκε
και καταδικάστηκε χωρίς καν να ειδοποιηθούν οι γονείς του, αφού κάτι τέτοιο
δεν προβλέπονταν από τον ποινικό νόμο της πολιτείας. Φυσικά και δεν είχε
προστρέξει κανένας δικηγόρος υπεράσπισης, αφού η διαδικασία εκδίκασης της
υπόθεσης έγινε ουσιαστικά εν κρυπτώ.
Το Δικαστήριο αποφάσισε ότι και οι ανήλικοι έχουν τα ίδια
δικαιώματα και τις ίδιες δικονομικές δυνατότητες όπως οι ενήλικοι, ήτοι
δικαίωμα σε δίκαιη δίκη (14η τροποποίηση), δικαίωμα σε δικηγόρο (6η
τροποποίηση) και δικαίωμα στη μη αυτοενοχοποίηση /δικαίωμα σιωπής (5η
τροποποίηση).
5. Tinker vs. Des Moins, 1969
Δυο φοιτητές πανεπιστημίου φόρεσαν μαύρο περιβραχιόνιο κατά
τη διάρκεια διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο, για να διαμαρτυρηθούν κατά του
πολέμου στο Βιετνάμ. Αποβλήθηκαν από την επιτροπή και προσέφυγαν στη
Δικαιοσύνη.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αποβολή των φοιτητών από τη σχολή
για τον λόγο οτι φορούσαν μαύρο περιβραχιόνιο, παραβίασε το δικαίωμα έκφρασής
τους, όπως αυτό προστατεύεται από 1η τροποποίηση του Συντάγματος.
Σημασία έχει η απόφαση, καθώς με αυτήν κρίθηκε το πρώτον ότι
το δικαίωμα έκφρασης δεν περιστέλλεται σε ειδικούς χώρους, όπως τα εκπαιδευτικά
ιδρύματα, και ότι το δικαίωμα έκφραση δεν περιέχει μόνο το λεκτικό στοιχείο
(ομιλία), αλλά εξικνείται σε κάθε άλλο μέσο έκφρασης, όπως ντύσιμο (πχ.
παθητικές στολές είναι αντισυνταγματικές).
Αργότερα σε άλλη του απόφαση θα κρίνει, ότι ακόμα και το
κάψιμο της αμερικανικής σημαίας ως ένδειξη διαμαρτυρίας, προστατεύεται από αυτό
το δικαίωμα έκφρασης, 1st Amendment.
6. Gideon vs. Wainright, 1963
Εδώ το Δικαστήριο ασχολήθηκε και πάλι με την έκταση των
δικαιωμάτων του κατηγορούμενου. Ο Gideon ήταν ένας άπορος μικροεγκληματίας.
Είχε κλέψει από ένα μπαρ της περιοχής ένα μικροποσό χρημάτων. Στη δίκη αιτήθηκε
να του διοριστεί συνήγορος υπεράσπισης, αφού δεν είχε τα οικονομικά μέσα να
προσλάβει δικό του δικηγόρο. Το ποινικό δικαστήριο της πολιτείας της Florida
αρνήθηκε, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλεπόταν για τα δικαστήρια των πολιτειών
(μόνο ενώπιον των ομοσπονδιακών δικαστηρίων υπήρχε ρητή ρύθμιση).
Σε ένα γράμμα που απέστειλε μετά την καταδίκη του στο
Supreme Court, ο Gideon παραπονέθηκε για την απόρριψη του αιτήματός του και το
Δικαστήριο αναιρώντας την καταδίκη έκρινε, ότι "όλοι ανεξαιρέτως" που
δικάζονται, δικαιούνται συνήγορο υπεράσπισης, ακόμα και όταν δεν έχουν τα
οικονομικά μέσα. Οι πολιτείες θα πρέπει να νομοθετήσουν σχετικώς, έτσι το
ανώτατο Δικαστήριο.
7. Miranda vs. Arizona, 1966
H πιο διάσημη ίσως απόφαση του Δικαστηρίου αναφορικά με τα
δικαιώματα του κατηγορουμένου, λόγω της συχνής προβολής του δικαιώματος αυτού
σε ταινίες, είναι αυτή. Αν και έτυχε μεγάλης αποδοκιμασίας από την αμερικανική
κοινή γνώμη όταν δημοσιεύτηκε, ότι δήθεν προστατεύει εγκληματίες, ωστόσο η
απόφαση αυτή αφορούσε στην πραγματικότητα τον περιορισμό της ισχύος της Αστυνομίας.
Ο Ernesto Miranda, άνθρωπος ιατρικά αποδεδειγμένα χαμηλής
νοητικής στάθμης, καταδικάστηκε από το πολιτειακό δικαστήριο της Arizona για
κακούργημα , αλλά ο δικηγόρος του απέδειξε ενώπιον του Supreme Court ότι ο
πελάτης του δεν γνώριζε καν ότι είχε δικαίωμα σε δικηγόρο υπεράσπισης ή ότι
δικαιούνταν να σιωπήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της προδικαστικής διαδικασίας,
όπως προβλέπονταν ήδη ρητά στο Σύνταγμα (5η και 6η τροπολογία).
Το Δικαστήριο έκρινε ότι τα όργανα καταστολής έχουν
υποχρέωση να ταυτοποιούνται, καθώς και να ενημερώνουν "ρητά" τον
υπόδικο για το δικαίωμα σιωπής/ δικαίωμα του σε δικηγόρο κατά τη σύλληψη .
8. District of Columbia, 2008
H περιφέρεια της Columbia (δεν είναι πολιτεία) πέρασε νόμο
που απαγόρευε την οπλοφορία στην περιφέρειά της. Ο Dick Heller, αστυνομικός στο
επάγγελμα, ισχυρίστηκε ότι χρειαζόταν το όπλο και εκτός υπηρεσίας, στο σπίτι
του, για αυτοπροστασία.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η 2η τροπολογία (2nd Amendment)
ισχύει ακόμα και σε ειδικές περιφέρειες και εδάφη, όχι μόνο σε πολιτείες, και
διασφαλίζει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα/αυτοπροστασία.
Ήταν η πρώτη και μοναδική ως τώρα φορά, που το Δικαστήριο
ασχολήθηκε και έκρινε υπέρ της οπλοφορίας.
Σχολιαστές αναφέρουν ότι στην εν λόγω απόφαση έπαιξε ρόλο το
γεγονός ότι 5 από τους συνολικά 9 δικαστές είχαν διοριστεί από ρεπουμπλικάνους
Προέδρους, ενώ οι 4 δικαστές, που ήταν κατά της οπλοφορίας, είχαν διοριστεί από
δημοκρατικούς Προέδρους. Η απόφαση ελήφθη με πλειοψηφία 5-4.
Σχόλια