Ανακοπή κατά ενιαίου τίτλου για εκτέλεση βάσει της Οδηγίας 2010/24/ΕΕ (ν.4072/12)

ΔΠρΑθ 9350/2018: (26ο Τμήμα): Ενιαίος τίτλος που επιτρέπει την επίσπευση εκτέλεσης προσβάλλεται παραδεκτώς με ανακοπή - Σε περίπτωση ανάκλησης απόφασης κήρυξης σε πτώχευση, αυτή θεωρείται ότι ουδέποτε κηρύχθηκε – Ευθύνη διοικούντων νομικά πρόσωπα.

Όταν για την ικανοποίηση απαίτησης του Δημοσίου που προέρχεται από φόρους επισπεύδεται αναγκαστική εκτέλεση με την έκδοση ενιαίου τίτλου για την εκτέλεση κατά τις διατάξεις του άρθρου 12 της Οδηγίας 2010/24/ΕΕ, όπως αυτή ενσωματώθηκε στις διατάξεις των άρθρων 295 έως 318 του ν.4072/2012, ο τρίτος, ευθυνόμενος κατά τις διατάξεις του άρθρου 115 του Κ.Φ.Ε. προσωπικά και αλληλεγγύως για τα χρέη της εταιρείας, στον οποίο κοινοποιείται ο ενιαίος τίτλος για την εκτέλεση του άρθρου 12 της εν λόγω Οδηγίας, νομιμοποιείται προς άσκηση ανακοπής κατά του ως άνω ενιαίου τίτλου και κατά της ταμειακής βεβαίωσης με βάση την οποία εκδόθηκε αυτός (πρβλ. ΣτΕ 1867/2015 σκ. 4).

Περαιτέρω, σε περίπτωση ανάκλησης της πτώχευσης εταιρείας, κατ’ άρθρο 13 του α. ν. 635/1937, αυτή θεωρείται ότι ποτέ δεν κηρύχθηκε, τα δε αποτελέσματα της απόφασης που ανακαλεί την πτώχευση επέρχονται από τη δημοσίευσή της, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 763 παρ. 1 του ΚΠολΔ. (ΣτΕ 2544/2016, σκ. 11, ΑΠ 349/2008). Στην περίπτωση δε ανάκλησης της πτώχευσης της οφειλέτριας εταιρείας, εξακολουθούν να ευθύνονται τα πρόσωπα που είχαν διοικήσει την περιελθούσα σε κακή οικονομική κατάσταση επιχείρηση για τη μη απόδοση παρακρατηθέντων ή επιρριφθέντων στην κατανάλωση από την επιχείρηση φόρων κατά το χρονικό διάστημα κατά το οποίο άσκησαν τη διοίκηση αυτής, στο πλαίσιο της οποίας έφεραν ευθύνη κατά τις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 115 του Κ.Φ.Ε. για τη συμμόρφωση του νομικού προσώπου προς τις απορρέουσες από τη φορολογική νομοθεσία υποχρεώσεις του (πρβλ. ΣτΕ 1028/2013).

Στην προκείμενη περίπτωση, ο ανακόπτων, ο οποίος ήταν διευθύνων σύμβουλος της οφειλέτριας εταιρείας κατά τον χρόνο λύσης της με την κήρυξη αυτής σε πτώχευση, ευθυνόταν κατ’ αρχήν σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 1 του άρθρου 115 του Κ.Φ.Ε. για τα χρέη αυτής προερχόμενα από καταλογισμό φόρου εισοδήματος και παρακρατούμενων φόρων. Όμως, δεδομένου ότι η απόφαση κήρυξης σε πτώχευση της οφειλέτριας εταιρείας ανακλήθηκε με την … απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η πτώχευση θεωρείται ότι ουδέποτε κηρύχθηκε, τα αποτελέσματα δε επήλθαν από τη δημοσίευση της σχετικής απόφασης (ΣτΕ 2544/2016, σκ. 11, ΔΕφΘεσσ 895/2012, σκ. 5, ΑΠ 349/2008).

Συνεπώς, η λύση της εταιρείας λόγω κήρυξης σε πτώχευση θεωρείται ομοίως ότι ουδέποτε επήλθε και, ως εκ τούτου, ο ανακόπτων ευθύνεται, σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 115 του Κ.Φ.Ε., μόνο για τα χρέη που δημιουργήθηκαν από καταλογισμό παρακρατούμενων φόρων κατά την περίοδο που αυτός ασκούσε τη διοίκηση της εταιρείας (πρβλ. ΣτΕ 1028/2013).

(πηγή: adjustice.gr)