Απόρριψη αγωγής τράπεζας για διάρρηξη χαριστικής δικαιοπραξίας - Δεν αποδείχθηκε πρόθεση βλάβης της τράπεζας

Πολ.Πρωτ.Αθ. 4364/2019: Αγωγή Τράπεζας διάρρηξης δικαιοπραξίας – Μεταβίβαση λόγω δωρεάς και γονικής παροχής της επικαρπίας και της πλήρους κυριότητας ακινήτων από την πρώτη εναγόμενη στον σύζυγό της, τη θυγατέρα της και τον γιο της. Έκδοση διαταγής πληρωμής κατά της εναγόμενης με την οποία υποχρεώθηκε αυτή να καταβάλει στην εναγουσα τράπεζα ως εγγυήτρια εις ολόκληρο με την πιστούχο πρωτοφειλέτρια εταιρεία το ποσό περίπου 460 χιλ. ευρώ από σύμβαση αλληλοχρεου λογαριασμού.

Αποδείχθηκε ότι η πρώτη εναγόμενη προέβη στη μεταβίβαση των ακινήτων προς τους ως άνω συγγενείς της επίσης εναγόμενους, μη έχοντας πρόθεση βλάβης της ενάγουσας, χωρίς να γνωρίζει δηλαδή ότι με την απαλλοτρίωση των περιουσιακών της στοιχείων θα περιέλθει σε τέτοια οικονομική κατάσταση, ώστε να μη δύναται να ικανοποιήσει την απαίτηση της. 

Αποδείχθηκε ειδικότερα ότι κατά το χρόνο των επίδικων απαλλοτριώσεων, δεν είχαν ακόμα εμφανισθεί οικονομικά προβλήματα στην πρωτοφειλέτρια εταιρεία, καθόσον την ίδια χρονική περίοδο  με τις επίδικες απαλλοτριώσεις η ενάγουσα προχώρησε στην λειτουργία ενός τρεχούμενου αλληλοχρεου λογαριασμού με τον οποίο θα χορηγούνταν στην πρωτοφειλέτρια εταιρεία χρηματικά ποσά μέχρι του ορίου των 150.000 ευρώ, προκειμένου να τα χρησιμοποιεί προς κάλυψη των βραχυπρόθεσμων αναγκών της σε κεφάλαιο κίνησης. 

Από την ενέργεια της αυτή αποδεικνύεται σε κάθε περίπτωση ότι ακόμα και η ίδια δεν πίστευε και δεν διαπίστωσε κιόλας την ύπαρξη προβλημάτων στην εξυπηρέτηση της αρχικής σύμβασης πίστωσης εκείνη την χρονική περίοδο , διαφορετικά δεν θα προέβαινε στην υπογραφή της ως άνω πρόσθετης πράξης χορήγησης επιπλέον χρηματικών ποσών. 

Περαιτέρω από τα αντίγραφα κίνησης των λογαριασμών αποδεικνύεται η έλλειψη πρόθεσης βλάβης των συμφερόντων της ενάγουσας, καθόσον για χρονικό διάστημα τεσσάρων ετών μετά την κατάρτιση των επίδικων απαλλοτριώσεων, συνέχιζαν να πραγματοποιούνται καταβολές αξιόλογων χρηματικών ποσών στον αλληλόχρεο λογαριασμό και να παραμένει ενήμερος. 

Επιπλέον κατά το χρόνο των επίδικων απαλλοτριώσεων, η ενάγουσα δεν είχε προβεί ακόμη στην καταγγελία της σύμβασης πίστωσης, η οποία και πραγματοποιήθηκε επτά χρόνια μετά, ούτε στην έκδοση εκτελεστού τίτλου κατά της εγγυήτριας-πρώτης εναγόμενης, ώστε να βρίσκεται αυτή υπό το καθεστώς του φόβου μίας άμεσης αναγκαστικής εκτέλεσης στα περιουσιακά της στοιχεία προσπαθώντας μέσω απαλλοτριώσεων σε συγγενικά της πρόσωπα να τα περισώσει. 

Τουναντίον, αποδείχθηκε ότι οι επίδικες χαριστικές δικαιοπραξίες μεταβίβασης, πραγματοποιήθηκαν λόγω του ότι αφορούσαν οικόπεδα με αυθαίρετες οικοδομές, για τα οποία επρόκειτο να νομοθετηθεί η απαγόρευση μεταβίβασής τους, γεγονός που πράγματι συντελέσθηκε με το Ν.4014/2011. 

Κατ ακολουθία των ανωτέρω και εφόσον δεν προέκυψε πρόθεση βλάβης της ενάγουσας εκ μέρους της πρώτης εναγόμενης κατά την κατάρτιση των φερόμενων ως καταδολιευτικών δικαιοπραξιών η αγωγή πρέπει να απορριφθεί ως κατ ουσίαν αβάσιμη στο σύνολό της.

(η απόφαση δημοσιεύεται με επιμέλεια της Μαρίας Ιωάννου, δικηγόρου Αθηνών- Ακαδημίας 28, Κολωνάκι)