Αγωγή αποζημίωσης κατά του Ελληνικού Δημοσίου προς αποκατάσταση της περιουσιακής ζημίας που υπέστη ο ενάγων εξαιτίας της - κατά τους ισχυρισμούς του - έλλειψης, στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο, πρόβλεψης που να διασφαλίζει τη δυνατότητα των διοικούντων νομικά πρόσωπα να αμφισβητήσουν λυσιτελώς, είτε ενώπιον της Διοίκησης είτε ενώπιον Δικαστηρίου, τη νομιμότητα της επιβολής των βεβαιούμενων, σε βάρος των τελευταίων προσώπων, χρεών, πριν από την επαπειλούμενη άσκηση, σε βάρος τους (υπό την ως άνω ιδιότητά τους), ποινικής δίωξης και την ενδεχόμενη καταδίκη τους για το κατ’ άρθρο 25 του ν. 1882/1990 (Α΄ 43) ποινικό αδίκημα της μη καταβολής βεβαιωμένων οφειλών προς το Ελληνικό Δημόσιο.
Η έλλειψη, δε, αυτή, η οποία συνιστά – κατά τους αγωγικούς
ισχυρισμούς - παραβίαση των κατοχυρωμένων από υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις
δικαιωμάτων των ανωτέρω φυσικών προσώπων σε προηγούμενη ακρόαση και σε
δικαστική προστασία, εξανάγκασε, εν προκειμένω, τον ενάγοντα, να εξοφλήσει, με
δικά του χρήματα, φορολογικής φύσης οφειλές που παρανόμως είχαν επιβληθεί, μετά
τη δική του αποχώρηση, σε βάρος της προαναφερόμενης ανώνυμης εταιρείας,
ζημιούμενος, έτσι, με το αντίστοιχο χρηματικό ποσό.
Σύμφωνα με το άρθρο 25 του ν. 1882/1990, ο Πρόεδρος του
Διοικητικού Συμβουλίου Α.Ε. ευθύνεται, και μετά την αποχώρησή του, ως αυτουργός
του αδικήματος της μη καταβολής βεβαιωμένων, φορολογικών - εν προκειμένω -
χρεών της εταιρείας προς το Δημόσιο (αναγόμενων σε χρόνο που κατείχε την ως άνω
ιδιότητα).
Ενόσω το νομικό πλαίσιο της ανωτέρω ποινικής ευθύνης του εν
λόγω φυσικού προσώπου, συνολικώς ιδωμένο, του εξασφαλίζει επαρκή και
αποτελεσματική δικαστική προστασία, συμβατή με το άρθρο 20 του Συντάγματος και
με το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α., μόνη η επαπειλούμενη άσκηση, σε βάρος του προσώπου
αυτού, ποινικής δίωξης και η επικείμενη εμπλοκή του σε ποινική δίκη δεν
παρίσταται ικανή να το εξαναγκάσει να καταβάλει, με δικά του χρήματα, τα χρέη
της καταλογισθείσας ανώνυμης εταιρείας και να υποστεί, έτσι, βλάβη στην
προσωπική του περιουσία.
Άλλωστε, η κάποιου βαθμού πίεση που κατά τα κοινώς γνωστά
ασκεί το ενδεχόμενο ποινικής δίωξης σε ένα πρόσωπο και η εξ αυτής επιλογή του
να ανταποκριθεί σε οικονομικής φύσης υποχρεώσεις προς αποφυγή της δεν μπορεί να
θεωρηθεί, καθ’ εαυτή, αντίθετη στο κατοχυρωμένο από τις ως άνω, υπερνομοθετικής
ισχύος διατάξεις δικαίωμά του σε δικαστική προστασία. Ενόψει των ανωτέρω, δεν
υφίστατο νομοθετικό κενό ως προς τη δικαστική προστασία του προσώπου αυτού,
έτσι ώστε να γεννάται, κατ’ άρθρο 105 του Εισ.Ν.Α.Κ., αστική ευθύνη του
Ελληνικού Δημοσίου λόγω παράλειψης νομοθέτησης. (πηγή:adjustice.gr)
Σχόλια