«…Με την προσβαλλόμενη απόφαση κρίθηκε ότι η αποδοχή της ως άνω εντολής καταβολής χρηματικού ποσού για την εξόφληση δικαστικών εξόδων σε εκτέλεση δικαστικής απόφασης, η οποία είχε εκδοθεί επί υπόθεσης που είχε αναλάβει και χειριζόταν άλλος δικηγόρος, συνιστούσε ανάμειξη της αιτούσας σε υπόθεση κατά την έννοια του άρθρου 21 του Κώδικα Δεοντολογίας Δικηγορικού Λειτουργήματος.
Η κρίση όμως αυτή δεν είναι ορθή. Και τούτο, διότι, υπό τα ανωτέρω δεδομένα, αποκλειστικώς και μόνον η αποδοχή και εκτέλεση από Δικηγόρο εντολής για την πληρωμή δικαστικών εξόδων, των οποίων η μη εξόφληση καθιστά επιτρεπτή την επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του υπόχρεου (άρθρο 904 Κ.Πολ.Δ.), δεν συνιστά εμπλοκή σε υπόθεση που χειρίζεται άλλος δικηγόρος, καθόσον η υποχρέωση αυτή είναι αυτοτελής, βαρύνει αποκλειστικά τον υπόχρεο, ο οποίος μπορεί είτε ο ίδιος είτε αναθέτοντας σε οποιονδήποτε τρίτο να προβεί στην εκπλήρωσή της, και δεν σχετίζεται εξάλλου με υποχρεώσεις του όσον αφορά την αμοιβή του δικηγόρου που είχε χειριστεί την υπόθεση (βλ. σχετ. Α.Π. 1128/2019).
Συνεπώς, δεν στοιχειοθετείται εν προκειμένω το πειθαρχικό παράπτωμα που αποδόθηκε στην αιτούσα, για τον λόγο δε αυτόν, ο οποίος βασίμως προβάλλεται, πρέπει η κρινόμενη αίτηση να γίνει δεκτή και η προσβαλλόμενη απόφαση να ακυρωθεί».
Σχόλια