Σύμφωνα με το άρθρο 1 ο νόμος αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση του
βέλτιστου συμφέροντος του τέκνου διά της ενεργού
παρουσίας και των δύο γονέων κατά την ανατροφή του
και την εκπλήρωση της ευθύνης τους έναντι αυτού. Οι
διατάξεις του ερμηνεύονται και εφαρμόζονται σύμφωνα
με τις διεθνείς συμβάσεις, που δεσμεύουν τη Χώρα, ιδίως
με τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού,
που κυρώθηκε με τον ν. 2101/1992 (Α’ 192) και τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη
και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και
της ενδοοικογενειακής βίας (Σύμβαση Κωνσταντινούπολης), που κυρώθηκε με τον ν. 4531/2018 (Α’ 62), και δεν
μπορεί να θεωρηθεί ότι δικαιολογούν τη μη τήρηση των
υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτές.
Σύμφωνα με το άρθρο 2, αντικείμενο του νόμου αποτελεί η αναμόρφωση των σχέσεων μεταξύ γονέων και τέκνου μετά τη
διακοπή της συμβίωσης, το διαζύγιο, την ακύρωση του
γάμου ή τη λύση του συμφώνου συμβίωσης.
Η ισχύς του νομου αρχίζει από τις 16.9.2021, εξαιρουμένων των άρθρων 4, 16, 17, 20, 21, 22 και του Κεφαλαίου Ζ’, η ισχύς των οποίων αρχίζει από τη δημοσίευση
του (21.5.2021).
Σχόλια