Του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου
Η παραίτηση από το δικόγραφο προβλέπεται τόσο στο άρθρο 143 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας όσο και στο άρθρο 30 του π.δ. 18/89.
Σύμφωνα με τη νομολογία του ΣτΕ, κατόπιν έγγραφης δήλωσης παραίτησης από υποβληθείσα αίτηση ακυρώσεως επέρχεται κατάργηση της ανοιγείσας με την αίτηση αυτή δίκης, τυχόν δε ανάκληση της παραίτησης δεν επάγεται καμία συνέπεια, εκτός εάν ο παραιτηθείς επικαλείται συγγνωστή πλάνη ή άλλο νόμιμο λόγο, συνιστάμενο σε ελάττωμα της δηλωθείσας βούλησης για παραίτηση, για τη βασιμότητα του οποίου κρίνει το Δικαστήριο[1].
Στην κρινόμενη περίπτωση, η αιτούσα που ήταν δικηγόρος, ισχυρίστηκε ότι η δήλωση παραίτησης που είχε κατατεθεί δεν ήταν έγκυρη διότι «την παραίτηση δύναται να υποβάλει πληρεξούσιος δικηγόρος, ο οποίος έχει γενικό ή ειδικό πληρεξούσιο» και ότι ουδέποτε είχε παράσχει εντολή παραίτησης στον δικηγόρο που υπέγραψε την ανωτέρω δήλωση, γεγονός που αποδεικνύεται και από το ότι η δήλωση παραίτησης δεν συνοδευόταν από πληρεξούσιο της ίδιας προς αυτόν. Το ΣτΕ εν προκειμένω δεν θεώρησε νόμιμο τον παραπάνω λόγο, κρίνοντας τη δήλωση παραίτησης ως έγκυρη, καθώς υπογράφηκε από τον δικηγόρο που υπέγραφε και το δικόγραφο της αίτησης ακύρωσης, ο οποίος τεκμαίρεται ότι έχει μέχρι τότε πληρεξουσιότητα και συνεπάγεται την κατάργηση της δίκης.
Σε άλλη περίπτωση, ο διάδικος κατά την προεκφώνηση των υποθέσεων, εμφανίσθηκε στο ακροατήριο και δήλωσε, ο ίδιος, προφορικά, ότι παραιτείται του δικογράφου της αίτησης του. Ωστόσο, πριν από τη λήξη της συνεδρίασης ο αιτών επανεμφανίσθηκε στο ακροατήριο και ζήτησε, προφορικώς και εγγράφως, να μη ληφθεί υπόψη η προηγηθείσα παραίτησή του, ως υποβληθείσα εκ παραδρομής. Το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η ανάκληση της παραίτησης δεν αίρει τις έννομες συνέπειες αυτής, καθ’ όσον ο λόγος, που επικαλέστηκε ο αιτών, δεν συνιστούσε συγγνωστή πλάνη ή άλλο νόμιμο λόγο αναγόμενο σε ελάττωμα της δηλωθείσας βουλήσης του περί παραιτησης και, συνεπώς, έκτοτε υφιστάμενο.[2]
Το ΣτΕ δεν δέχθηκε τη νομιμότητα της ανάκλησης παραίτησης από το δικόγραφο ούτε σε περίπτωση αιτούντος που επικαλέστηκε "σύγχυση και άγχος" κατά την άσκηση του δικαιώματός του παραίτησης από την προσφυγή του. Η κρίση του δικαστηρίου δεν κλονίστηκε ούτε από προσκομισθείσα βεβαίωση ιδιώτη νευρολόγου - ψυχίατρου στην οποία αναφερόταν ότι ο προσφεύγων τελούσε υπό το κράτος "αγχώδους καταστάσεως", την οποία το ΣτΕ θεώρησε ότι δεν εμπίπτει στην έννοια της συγγνωστής πλάνης «τουλάχιστον εφόσον ο προσφεύγων δεν ισχυρίζεται παραλλήλως ότι εξ αιτίας κάποιου ειδικού λόγου όπως λόγω αγνοίας αναγνώσεως και γραφής δεν μπορούσε να αντιληφθεί την έννοια της παρ` αυτού υπογραφείσης δηλώσεως περί παραιτήσεως από της υπό κρίση προσφυγής»[3].
Τόσο από την ρητή νομοθετική απαγόρευση για την ανάκληση παραίτησης από το δικόγραφο, όσο και από την παραπάνω ενδεικτική νομολογία, είναι προφανές ότι τα περιθώρια να ανακληθεί υποβληθείσα παραίτηση από δικόγραφο στο πλαίσιο διοικητικής δίκης είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Αυτό θα είναι μόνο δυνατό σε εξαιρετικές περιπτώσεις που αποδεικνύεται συγγνωστή πλάνη ή ελάττωμα στην βούληση του παραιτηθέντος. Αξίζει να σημειωθεί και η θέση που αποκλείει κάθε δυνατότητα ανάκλησης της παραίτησης με το σκεπτικό ότι η η ανάκληση της ακυρωτικής αίτησης έχει ήδη προκαλέσει την κατάργηση της δίκης, και συνακόλουθα έχει προκαλέσει μια αμετάκλητη δικονομική κατάσταση.[4]
Σχόλια