της Ζωής Σπυροπούλου, δικηγόρου
Η πανδημία Covid-19 εισβάλλοντας τόσο αιφνίδια στην ζωή και την καθημερινότητα μας απαίτησε απ’ όλους μας την επίδειξη γρήγορων αντανακλαστικών και αυτοσχεδιασμού προκειμένου ν’ ανταποκριθούμε σε μία πολύ διαφορετική πραγματικότητα.
Αφενός το μείζον που ήταν η προστασία του προσωπικού της κάθε επιχείρησης αλλά και της δημόσιας υγείας εν συνόλω –αφετέρου η διεκπεραίωση των εργασιών με όσο το δυνατό κανονικότερη και αποτελεσματική ροή.
Για να επιτευχθεί ο σκοπός αυτός αρχικά δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο ρόλο του Νομικού Συμβούλου και του Τεχνικού Ασφαλείας κάθε επιχείρησης. Από κοινού κλήθηκαν να ενημερωθούν πολύ άμεσα για το νέο κανονιστικό πλαίσιο εν μέσω της υγειονομικής κρίσης και να προχωρήσουν στην έκδοση σχετικών οδηγιών προς όλο το Προσωπικό και την Διοίκηση της επιχείρησης.
Σημειωτεον ότι ακόμη και στις περιπτώσεις που η συνεργασία με τεχνικό ασφαλείας δεν αποτελούσε κανονιστική υποχρέωση της επιχείρησης (λόγω αντικειμένου ή μεγέθους αυτής) κρίθηκε εξαιρετικά σημαντική η συμβολή τους!
Το πρώτο ζήτημα που χρειάσθηκε ν’ αντιμετωπισθεί ήταν η ασφάλεια και υγιεινή εργαζομένων κατά την εξ αποστάσεως παροχή της εργασίας τους.
Οι εταιρείες απαιτήθηκε να δώσουν οδηγίες ασφαλούς παροχής εργασίας ενώ ακόμη να μεριμνήσουν για την παροχή του κατάλληλου εξοπλισμού γραφείου, εξοπλισμού hardware κλπ προς το προσωπικό με στόχο την υγεία και την λειτουργική παροχή εργασίας των εργαζομένων τους. Παράλληλα χρειάσθηκε να ληφθούν προφυλάξεις ακόμη και για την αποφυγή εργατικών ατυχημάτων.
Ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα ακόμη που ανέκυψε πολύ περισσότερο στην δεδομένη χρονική συγκυρία είναι το θέμα του cyber security.
Οι επιχειρήσεις κλήθηκαν να εφαρμόσουν συστήματα ασφαλούς διακίνησης των εταιρικών πληροφοριών και δεδομένων, ενώ όφειλαν να δώσουν έμφαση στην χρήση μόνο εταιρικών πλατφορμών, λογισμικού, εταιρικών e-mail κοκ προκειμένου ν’ αποφευχθεί κάθε πιθανή διαρροή εμπιστευτικών πληροφοριών αυτής ή κυβερνοεπίθεσης.
Πολλές εταιρείες ακόμη
και με πολυσύνθετα συστήματα ΙΤ, λογισμικά και ζητήματα αυστηρούς τήρησης κανόνων
GDPR,
κατάφεραν και μάλιστα αρκετά άμεσα να πετύχουν την μεταφορά του εταιρικού
περιβάλλοντος στον απομακρυσμένο υπολογιστή κάθε τηλεργαζόμενου.
Πέραν όμως των βασικών
κανόνων ασφαλείας ανέκυψαν διάφορα ζητήματα αλλά και προκλήσεις για τις οποίες
οι επιχειρήσεις κλήθηκαν ν’αυτοσχεδιάσουν.
Εν προκειμένω κατά την
παροχή εργασίας εξ αποστάσεως χρειάσθηκε να
τεθεί ένα πλαίσιο συγκεκριμένων κανόνων εφαρμογής της προκειμένου να
είναι μία λύση βιώσιμη τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τους εργαζόμενους.
Αρχικά ένα μείζον ζήτημα
αποτέλεσε η τήρηση έναρξης και λήξης του ωραρίου των εργαζομένων (Δικαίωμα αποσύνδεσης από την
εργασία) και η διασφάλιση ότι θα διατηρούνται ακέραια τα δικαιώματα που αφορούν
στην βαθμολογική, ιεραρχική και μισθολογική του εξέλιξη κατά το διάστημα
εργασίας τους εξ αποστάσεως.(Τα ζητήματα αυτά πλέον αποτελούν και νομοθετική
πρόβλεψη μέσω του νέου Νόμου για την τηλεργασία στο Δημόσιο τομέα.)
Παρά ταύτα αποτελεί
μάλλον κοινό τόπο ότι η τηλεργασία κέρδισε τον χώρο που της αναλογεί στην ελληνική
επαγγελματική πραγματικότητα. Ερχόμενη ασφαλώς «για να μείνει», αποδείχθηκε μία
πολύ καλή εναλλακτική μορφή παροχής εργασίας καθώς επιφέρει αφενός αύξηση της
παραγωγικότητας του εργαζόμενου, αφετέρου του προσφέρει μεγαλύτερη ισορροπία
μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής- οικογενειακής ζωής, μία διαρκώς
αυξανόμενη ανάγκη του σύγχρονου εργαζόμενου.
Συμπερασματικά χρειάσθηκε να καταρριφθούν αρκετά «ελληνικά στεγανά» και παραδοσιακές οπτικές γύρω από την υποχρεωτική παρουσία του εργαζόμενου στο χώρο εργασίας κλπ αλλά και να εισαχθούν πολλές νέες ιδέες προκειμένου οι εταιρείες να προσαρμοσθούν στο καινούργιο κανονιστικό πλαίσιο.
Στο καινοτόμο –για τα
ελληνικά δεδομένα- εγχείρημα αυτό καθοριστική ήταν και είναι η επιτυχής
συνέργεια διαφορετικών ρόλων στην επιχείρηση προκειμένου αυτές να είναι σε θέση
ν’ ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις της πανδημίας!
Σχόλια