Η δικηγορία στην Ελλάδα και οι δικηγορικές εκλογές

Του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου

Λίγες ημέρες πριν τις προσεχείς εκλογές στο δικηγορικό σώμα, χιλιάδες δικηγόροι καλούνται να ψηφίσουν ικανούς εκπροσώπους που θα είναι σε θέση να ανατρέψουν ή έστω να ανακόψουν την κατακόρυφη πτωτική πορεία του δικηγορικού επαγγέλματος.

Από τα μνημόνια και την οικονομική κρίση που στοχοποίησαν εκδικητικά την μάχιμη δικηγορία λες και οι δικηγόροι ήταν οι μόνοι αποκλειστικά υπεύθυνοι για το χάλι της χώρας, περάσαμε στην υγειονομική κρίση του κορωνοϊού που έδωσε τη χαριστική βολή.

Δεν ξεχνιέται η γελοία επωδός των Τροϊκανών και των εγχώριων φίλων τους κάθε φορά που επρόκειτο να ψηφιστούν προαπαιτούμενα μέτρα, «να ανοίξει το επάγγελμα του δικηγόρου», δηλαδή το πιο «ανοιχτό» επάγγελμα στην Ελλάδα, την ίδια ώρα που άλλα κλειστά επαγγέλματα δεν αγγίχθηκαν και έμειναν προνομιακά κλειστά. 

Μπορεί οι εξωγενείς παράγοντες (βλέπε Τρόικα, Θεσμοί, Covid-19) να έβαλαν τα θεμέλια της επίθεσης στο δικηγορικό επάγγελμα, την εκτέλεση και τις λεπτομέρειες αυτής, ανέλαβαν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας με τις επιλογές «διαχείρισης» της κάθε κρίσης.

Από την ανελέητη υπερφορολόγηση, την επιβολή ΦΠΑ, το άδικο σύστημα ασφαλιστικών εισφορών και τη δραματική μείωση της δικηγορικής ύλης, περάσαμε στα κλειστά δικαστήρια των lockdowns και τις εβδομαδιαίες ΚΥΑ, μνημεία προχειρότητας και άγνοιας.

Αν κάποιος μετρήσει τις ημέρες που τα δικαστήρια ήταν κλειστά ή οι δικηγόροι απείχαν από τα καθήκοντά τους τα τελευταία 10 χρόνια, θα αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος.

Τα προβλήματα όμως δεν είναι μόνο οικονομικής φύσης. Οι συνθήκες εργασίας των νέων κυρίως δικηγόρων επιδεινώνονται συνεχώς. Πάνω από 6 στους 10 δικηγόρους  δηλώνουν ότι έχουν υποστεί περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης ή και βαρύτερης προσβολής της γενετήσιας ελευθερίας και αξιοπρέπειάς τους στο πλαίσιο της άσκησης των επαγγελματικών τους καθηκόντων. Ψυχολογική βία, λεκτική υποτίμηση, ηθική παρενόχληση πρωταγωνιστούν καθημερινά σε πολλά δικηγορικά γραφεία και τα περιστατικά συνήθως δεν βγαίνουν παραέξω. Οι δε μισθοί παραμένουν πενιχροί, προσιδιάζουν σε εισόδημα ανειδίκευτου προσωπικού.

Οι ευθύνες του δικηγορικού συνδικαλισμού διαχρονικά είναι μεγάλες όμως δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε. Οι πολιτικές αποφασίζονται και εφαρμόζονται από την πολιτεία, από την εκάστοτε κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία. Μια απλή ανασκόπηση της τελευταίας 10ετίας αρκεί για τη συναγωγή του συμπεράσματος ότι η απαξίωση του Έλληνα δικηγόρου δεν ήταν παρά συνειδητή πολιτική επιλογή που βρίσκεται μέχρι και σήμερα σε εξέλιξη.