Α. Το κοινωνικοασφαλιστικό ζήτημα στην Χώρα μας νοσεί ανήκεστα είτε λόγω των δημογραφικών πιέσεων είτε λόγω των συνεπειών των μακροοικονομικών εξελίξεων την περίοδο από την Κρίση του 2010 αδιάλειπτα έως και σήμερα. Ενα από τα κύρια αίτια, που συνάμα ωστόσο αποτελεί και χαρακτηριστικό γνώρισμα των Κλάδων του Εργατικού Δικαίου, του Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλειας και της Κοινωνικής Πολιτικής, είναι η πανσπερμία των κανονιστικών διατάξεων λόγω του δυναμισμού των κοινωνικών σχέσεων και της ανάγκης διαρκούς ρύθμισής τους από την Πολιτεία. Η κατάσταση είναι τέτοια, ώστε ακόμα και η απλή ιδέα περί κωδικοποίησης αυτών σε ενιαίο κείμενο να έχει ξεπερασθεί ίσως και σε μία ... στιγμή (!) από τις επόμενες ανάλογες διατάξεις, που στο ... μεταξύ θα έχουν τεθεί σε εφαρμογή. Ωστόσο η ανάγκη της Ελληνικής Κοινωνίας για την ύπαρξη ενός ενιαίου Κώδικα Εργασίας και Απασχόλησης, καθώς και ενός Κώδικα Κοινωνικής Ασφάλειας (για τους ειδικότερους κλάδους κοινωνικών ασφαλίσεων, υγείας και πρόνοιας), κατά τα πρότυπα άλλων Ευρωπαϊκών Κοινοτικών Κρατών είναι και θα παραμείνει μεγάλη.
Στην Χώρα μας λόγω της εγγενούς απέχθειας του πολιτικού συστήματος σε ό,τι οργανωμένο και πειθαρχημένο, που δεν θα επιτρέπει ασύντακτες προσωπικές και τελικώς ασυνάρτητες παρεμβάσεις αντίθετες προς τις στρατηγικές επιλογές ενός προηγμένου πολιτικά και επιστημονικά ενοποιητικού και κωδικοποιητικού σύνολου κανόνων, (α) δεν υπάρχει Κώδικας για την Εργασία και την Απασχόληση, (β) δεν υπάρχει Κώδικας Κοινωνικής Ασφάλειας. Μα ποτέ δεν τό προσπάθησε κανείς;
Β. 1. Στο βιβλίο του Καθηγητή, Δρ Λουκά Παν. Πάτρα, "Μνήμη προσώπων και γεγονότων" (Εκδόσεις Ηρόδοτος, Αθήνα 2014), [Α' Τόμος (σελ. 389 επ.)] με μεγάλη έκπληξη εντοπίζεται η μόνη, πρώτη και τελευταία όμως (!), απόπειρα να θεσπισθεί Κώδικας Κοινωνικής Ασφάλειας στην Χώρα τον Μάιο 1970. Ο συγγραφέας, τότε "Υπουργός" Κοινωνικών Υπηρεσιών της πρώτης Χούντας του Γ. Παπαδόπουλου, ήταν ο εισηγητής στο "Υπουργικό Συμβούλιο" του επονομασθέντος «Σχεδίου Εθνικής Πολιτικής Κοινωνικής Ασφάλειας» και ο συντάκτης του «Σχεδίου Κώδικα Κοινωνικής Ασφάλειας» απαρτιζόμενου από περίπου 250 άρθρα, καθώς και μέλος της «Ομάδας Εργασίας» για τις φραστικές διορθώσεις στο τελικό κείμενο του Σχεδίου. Μολονότι το τελικό κείμενο του Σχεδίου υπογράφθηκε από τα μέλη του χουντικού "Υπουργικού Συμβουλίου" διά περιφοράς, δεν προχώρησε η έκδοση και η δημοσίευση του Σχεδίου ως Νομοθετικού Διατάγματος. Ο λόγος; Ας αποκαλύψει ο ίδιος ο συγγραφέας το ... παράπονό του : "(...) Ετσι απλά εγκαταλείφθηκε μία συστηματικά μελετημένη, στερεά θεμελιωμένη και αναγκαία αναμορφωτική πράξη Πολιτικής, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί επαναστατική (...) [σ. 392] (...) Οπως προκύπτει από τα πράγματα, ο αντιβασιλιάς, στρατηγός Γεώργιος Ζωϊτάκης, ενημέρωσε τον πρωθυπουργό [σημ.: εννοεί τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο] και τους κύριους συνεργάτες του ότι ο Στρατός δεν συμφωνεί να συντελεσθεί μίας τέτοιας έκτασης μεταβολή και ότι δεν προτίθεται να υπογράψει και να εκδώσει τέτοιο νομοθέτημα. (...)".Κατά τον αείμνηστο συγγραφέα οι έντονες αντιδράσεις κατά του Σχεδίου τότε (05.1970) προήλθαν τόσο από τον "Υπουργό" Οικονομικών, Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, όσο και τους διορισμένους από την Χούντα συνδικαλιστές επικεφαλής στην ΟΤΟΕ και την ΑΔΕΔΥ, διότι μοναδικό, στενόμυαλο, «κοτζαμπασικό» (!) και παλαιοκομματικό, μέλημα αμφότερων ήταν να μην συγχωνευθούν τα από τότε επονομαζόμενα ... «ευγενή» Επικουρικά Ταμεία των Τραπεζών και των Δημοσίων Υπαλλήλων, καθώς και τα Επικουρικά Ταμεία του μόνιμου προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων (τα τρία Μετοχικά Ταμεία, Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας)!
2. Η κορύφωση του "δράματος", κατά τον συγγραφέα, που οδήγησε στην μη θέσπιση του Σχεδίου, έφθασε να απαιτεί στο όλο χουντικό σκηνικό μέχρι και τα ... τανκς (!) ("αξεσουάρ" πολύ συνηθισμένο άλλωστε εκείνη την εποχή για την υλοποίηση πολιτικών στόχων...) :"(...) [σ.395] Οταν τού τό ζήτησα τηλεφωνικώς ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων [ο τότε Στρατηγός και από το 1975 απότακτος, Οδυσσέας Αγγελής] μέ δέχθηκε αμέσως στο Πεντάγωνο (...) και μέ ρώτησε (...) "Τι θα συζητήσουμε;" Τού είπα με εύθυμη διάθεση "Ηρθα να σάς ζητήσω να μού δανείσετε λίγα τανκς." - "Μπα, και συ τανκς θέλεις; Και τι θα τά κάνεις τα τανκς;". Τού ανταπάντησα "(...) Είναι όμως ευκαιρία να δοθεί μία λύση και στο θέμα αυτό, που εκ των πραγμάτων θα τεθεί. (...)".
Γ. «Δίδαγμα» του γράφοντος : το κοινωνικοασφαλιστικό ζήτημα στη Χώρα μας δεν λύνεται ούτε με ...τανκς ! Ομως η πικρή αλήθεια είναι αλλού. Σε καμμία ιστορική φάση της ούτε η κοινωνία μας και οι ομάδες πίεσης εντός της στη Χώρα αναγνώρισαν ούτε αποδέχθηκαν την προβλεπόμενη στο άρ. 25 Συντάγματος της Πολιτείας μας υποχρέωση εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, ενώ κυρίως δεν δέχονταν υποχωρήσεις από τα "κεκτημένα", ακόμα και εάν το σύστημα τελικώς θα κατέρρε από την διατήρησή τους : σάς θυμίζει σήμερα τίποτα αυτό;...
Σχόλια