Αναστολή πλειστηριασμού: Οι εταιρίες διαχείρισης του Ν. 3156/2003 δεν νομιμοποιούνται ως μη δικαιούχοι διάδικοι να διενεργούν διαδικαστικές πράξεις (ΕφΠειρ)
Αρ.Απόφασης 595/2022 Εφετείο Πειραιά (Διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων): Οι εταιρίες διαχείρισης του Ν. 3156/2003 δεν νομιμοποιούνται ως μη δικαιούχοι διάδικοι να διενεργούν διαδικαστικές πράξεις. (Οι αιτούντες παραστάθηκαν διά του πληρεξουσίου δικηγόρου τους, Γεωργίου Καλτσά)
Ο νόμος, στην περίπτωση της μεταβίβασης απαιτήσεων με σκοπό την τιτλοποίηση κατά τους ορισμούς του N 3156/2003, δεν απονέμει, κατά τη γνώμη που υιοθετεί και το Δικαστήριο αυτό, στην εταιρεία διαχειρίσεως (με την οποία συμβάλλεται η εταιρεία αποκτήσεως) την ιδιότητα του μη δικαιούχου ή μη υπόχρεου διαδίκου, έστω και έμμεσα χωρίς πανηγυρική διατύπωση ώστε η τελευταία να ασκεί ως μη δικαιούχος διάδικος, κατά παραχώρηση του νομοθέτη, αγωγές και άλλα ένδικα βοηθήματα ενώπιον των δικαστηρίων για τα δικαιώματα της εταιρείας αποκτήσεως, αιτούμενη έννομη προστασία στο όνομά του, όπως ρητά πράττει για τις εταιρίες διαχειρίσεως του N 4354/2015 στο άρθρο 2 ξ 4 αυτού. Με άλλα λόγια δεν της απονέμει ενεργητική κατ' εξαίρεση νομιμοποίηση. Ρυθμίζει απλά τους όρους και το πλαίσιο της εκτελέσεως εξώδικων διαχειριστικών (νομικών ή υλικών) πράξεων με σκοπό την είσπραξη (για λογαριασμό της εντολέως της, δικαιούχου) των απαιτήσεων από τους οφειλέτες.
Με το Ν. 4354/2015 δεν καταργήθηκε η καθιερωθείσα με το Ν 3156/2003 δυνατότητα αποκτήσεως και διαχειρίσεως επιχειρηματικών δανείων κ,λπ. με τιτλοποίηση. Εξακολούθησε και εξακολουθεί να ισχύει για τις μεταβιβάσεις απαιτήσεων που γίνονται με τους δικούς του όρους και διαδικασία. Μάλιστα, για να μην υπάρξει σύγχυση για τις εφαρμοζόμενες σε κάθε περίπτωση νομοθετικές ρυθμίσεις, ρητά ορίσθηκε στο άρθρο 1 1 περ. δ' του Ν 4354/2015 ότι «οι διατάξεις του παρόντος δεν επηρεάζουν την εφαρμογή των διατάξεων των νόμων 3106/2003* 1905/1990, 1665/1986, 3606/2007 και 4261/2014» (βλ. καιΑΠ 822/2022 Antimolia, ΑΠ 909/2021 ΤΝΠ ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΜονΕφΑθ 1858/2022 ΝΟΜΟΣ, ΜουΕφΠειρ 467/2022 δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του ΕφΠειρ, ΜονΕφΛαρ 250/2022 sakkoulas οnline, Contra ΑΠ 1102/2022 Antimolia και σχ. 402 και 883/2021, χωρίς ιδιαίτερη αιτιολογία, καθώς και ΜΠρΑθ 842/2022 ΝΟΜΟΣ και Γ, Ορφανίδη (Γνωμ.), το κανονιστικό περιεχόμενο του N 4354/2015, ΕφΑΔ 2021.1283, με τη σκέψη ότι το νομοθετικό πλαίσιο του Ν 4354/2015 εφαρμόζεται ανεξαρτήτως του δικαίου, που διέπει την ουσιαστική έννομη σχέση. Αρκεί το γεγονός ότι ο αντισυμβαλλόμενος - δανειολήπτης έχει την έδρα ή την κατοικία του στην Ελλάδα).
Εν συνεχεία, πιθανολογείται ότι αμφότερες οι ανωτέρω συμβάσεις καταρτίστηκαν σύμφωνα με τον N 3156/2003 και διέπονται από αυτόν. Συνεπώς, η καθ' ης διαχειρίστρια εταιρεία φέρει την ιδιότητα της αντιπροσώπου της ανωτέρω δικαιούχου εταιρείας και δεν έχει αποκτήσει την ιδιότητα του κατ' εξαίρεση νομιμοποιούμενου (μη δικαιούχου) διαδίκου, αφού ο ανωτέρω νόμος δεν απονέμει σ' αυτήν τέτοια ιδιότητα, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη της παρούσας, αφού η κατ' εξαίρεση νομιμοποίηση των εταιρειών διαχείρισης απαιτήσεων αντλείται απ' ευθείας από το νόμο, εφόσον έχει συναφθεί η προβλεπόμενη από τον Ν 4354/2015 σύμβαση (βλ. Κιτσαρά, Η περαιτέρω μεταβίβαση απαιτήσεως από δάνεια και πιστώσεις μετά την αρχική απόκτησή της από «εταιρεία αποκτήσεως» του Ν. 4354/2015, σε ΧρΙΔ 2019.305). Η δε περιγραφόμενες στην ανωτέρω σύμβαση υπό στοιχείο «Δ περίληψη των εξουσιών του Διαχειριστή» εξουσίες, στις οποίες περιλαμβάνεται και η δικαστική επιδίωξη απαιτήσεων, δεν δύνανται να θεμελιώσουν νομιμοποίησή της για διενέργεια διαδικαστικών πράξεων ενώπιον του Δικαστηρίου και επίσπευση αναγκαστικής εκτέλεσης, καθόσον η συμβατική θεμελίωση της νομιμοποιήσεως, εκτός του ότι παραβλάπτει αυθαιρέτως τα συμφέροντα του αντιδίκου του νομιμοποιούμενου, οδηγεί και σε διεύρυνση των υποκειμενικών ορίων της δίκης και του δεδικασμένου δυνάμει 'διωτικής βουλήσεως, γι' αυτό και θεωρείται ανεπίτρεπτη (ΑΠ 45/2007 Δ 2007.583). Δικαστική δε παράσταση με εκούσιο αντιπρόσωπο δεν επιτρέπεται ούτε με την επίκληση της ιδιότητας του γενικού εντολοδόχου (ΑΚ 713), έστω μάλιστα και αν ο εκούσιος αντιπρόσωπος διορίσει δικηγόρο ως δικαστικό πληρεξούσιο, ενώ η ανέκκλητη εντολή, που παρέχεται για την είσπραξη απαιτήσεώς (ΑΚ 72452) δεν ενσωματώνει και δυνατότητα στον εντολοδόχο ασκήσεως αγωγής στο όνομά του (ΑΠ 439/1979, ΝΟΒ1980.1912, ΑΠ 45/2007 ό.α. και N. Νίκα, Πολιτική Δικονομία, έκδοση (2020), Τόμος l, σελ. 372-373). Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω, η καθ' ης δεν νομιμοποιείτο ενεργητικά αφενός στην έκδοση της Διαταγής Πληρωμής του Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, αφετέρου στην επίσπευση, στο όνομά της, αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος των καθ' επιδίδοντας σ' αυτούς κάτωθι αντιγράφου εξ απογράφου αυτής την από 16.12.2021 επιταγή προς πληρωμή και επιβάλοντας κατά των των αιτούντων την υπ' αριθ. έκθεσης αναγκαστικής κατάσχεσης ακίνητης περιουσίας. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που κατέληξε σε αντίθετη κρίση και απέρριψε ως νομικά αβάσιμους τους σχετικούς λόγους ανακοπής, επειδή έκρινε ότι η νομιμοποίηση της καθ' ης στηρίζεται στη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 4 Ν 4354/2015, παρότι αυτή δεν εφαρμόζεται στη διαδικασία που προβλέπεται από τον Ν 3156/2003, έσφαλε περί την ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και ο σχετικός (πρώτος) λόγος της έφεσης πιθανολογείται ότι θα γίνει δεκτός ως βάσιμος κατ' ουσίαν.
Η απόφαση δημοσιεύεται με επιμέλεια του Γεωργίου Λ. Καλτσά, Σωτήρος Διός 6-Πειραιάς, τηλ. επικ. 2104119287-2104171385 / κιν: 6972397827
Σχόλια