Αγωγή αποζημίωσης κατά Νοσοκομείου: Εσφαλμένη διάγνωση και διενέργεια χειρουργείου για νεοπλασία πριν από τη διενέργεια βιοψίας (ΔΠρΑθ)

Αγωγή αποζημίωσης, κατά τα άρθρα 105 και 106 ΕισΝΑΚ, κατά Νοσοκομείου (ν.π.δ.δ.) για παρανομίες των οργάνων του (ιατρών), με συνέπεια την βλάβη της ενάγουσας.

Διοικ. Πρωτοδικείο Αθηνών αρ. 9049/2022, (29ο Τριμ.) : Η κρίση περί της ευθύνης του Δημοσίου είναι αυτοτελής, διάφορο δε είναι το ζήτημα του επιμερισμού του ποσοστού ευθύνης μεταξύ του Δημοσίου και ιδιωτών, ως εις ολόκληρον ευθυνόμενων, το οποίο δύναται να κριθεί μόνο στο πλαίσιο της δίκης επί της αναγωγής αυτού που κατέβαλε ολόκληρη την αποζημίωση κατά του ετέρου συνυπεύθυνου, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 927 του Α.Κ.

Δέσμευση των διοικητικών δικαστηρίων από τις αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων, όταν αυτές ισχύουν έναντι όλων, κατά τις διατάξεις του άρθρου 5 παρ. 2 του Κ.Δ.Δ. Αν δεν συντρέχει η προϋπόθεση αυτή, οι αποφάσεις των πολιτικών δικαστηρίων δεν δεσμεύουν τα διοικητικά δικαστήρια, τα οποία μπορούν να κρίνουν αντιθέτως, υποχρεούνται, όμως, αν η απόφαση του πολιτικού δικαστηρίου είναι τελεσίδικη, να αιτιολογήσουν ειδικώς την απόφασή τους, παραθέτοντας τους λόγους που οδήγησαν στον σχηματισμό αντίθετης κρίσης, επί του ίδιου ζητήματος και μεταξύ των ίδιων διαδίκων, σε σχέση με την κρίση που περιέχεται στην τελεσίδικη απόφαση του πολιτικού δικαστηρίου (Σ.τ.Ε. 571/2020, 1608/2016, 3795/2014).

Τα διοικητικά δικαστήρια δεν μπορούν να λάβουν υπόψη μαρτυρίες που δεν πληρούν τους όρους των διατάξεων των άρθρων 179 και 185 ΚΔΔ, ούτε με βάση τη θεσπιζόμενη από το άρθρο 148 του Κ.Δ.Δ. αρχή της ελεύθερης εκτίμησης των αποδεικτικών μέσων από τον δικαστή, διότι η αρχή αυτή προϋποθέτει χρήση αποδεικτικών μέσων που επιτρέπει ο νόμος. Συνεπώς, ένορκες μαρτυρικές καταθέσεις που δεν έχουν ληφθεί κατά τη διαδικασία των άρθρων 179 επ. του Κ.Δ.Δ., αλλά στα πλαίσια ποινικής ή πολιτικής δίκης, δεν αποτελούν νόμιμα αποδεικτικά μέσα και δεν επιτρέπεται να ληφθούν νομίμως υπόψη από τα διοικητικά δικαστήρια ούτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (βλ. Σ.τ.Ε. 2034/2018, 4389/2012).

Εσφαλμένη διάγνωση και διενέργεια χειρουργείου για νεοπλασία πριν από τη διενέργεια βιοψίας, με βάση γνωμάτευση ιδιώτη ιατρού, με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, την αφαίρεση υγιών ιστών και οστού από τους ιατρούς του εναγόμενου, με συνέπεια τη μόνιμη δυσπλασία της ενάγουσας.

Κρίση ότι το Δικαστήριο δεν υποχρεούται να αναστείλει την πρόοδο της δίκης, προκειμένου να αναμείνει την έκδοση τελεσίδικης απόφασης επί των αντίθετων εφέσεων της ενάγουσας και της ιδιώτη παθολογοανατόμου κατά της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών με την οποία έγινε δεκτή εν μέρει αγωγή της ενάγουσας κατά της ανωτέρω ιατρού. Ωστόσο, καθώς ανέκυψαν ζητήματα τα οποία απαιτούν ειδικές γνώσεις της ιατρικής επιστήμης, το Δικαστήριο έκρινε αναγκαίο να αναβάλει την έκδοση οριστικής απόφασης και να διατάξει τη διενέργεια ιατρικής πραγματογνωμοσύνης. (πηγή: adjustice.gr)