Υπερχρεωμένα: Η μη καταβολή για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών των δόσεων που ορίζονται με προσωρινή διαταγή δεν έχει ως συνέπεια την έκπτωση του οφειλέτη από το δικαίωμα υπαγωγής στο ν.3869/2010, αλλά μόνο την έκπτωση από την προσωρινή ρύθμιση (ΑΠ)
“Στην προκειμένη περίπτωση, με τον πρώτο, αφορώντα στην πρώτη αναιρεσείουσα, λόγο αναιρέσεως, κατά το πρώτο σκέλος του, η τελευταία επικαλείται πλημμέλεια από τη διάταξη του άρθρου 560 αρ. 1 του Κ.Πολ.Δ., με την αιτίαση ότι το, ως Εφετείο δικάσαν, Μονομελές Πρωτοδικείο Κορίνθου, με την προσβαλλόμενη απόφασή του, με την παραδοχή ότι συντρέχουν στο πρόσωπό της οι προϋποθέσεις εκπτώσεώς της από τις ευεργετικές διατάξεις του ν. 3869/2010, εσφαλμένα ερμήνευσε και εφάρμοσε τις διατάξεις των άρθρων 5 παρ. 2 και 11 παρ. 2 του ν. 3869/2010, όπως το πρώτο από αυτά τροποποιήθηκε με το ν. 4161/2013. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Κορίνθου, που δίκασε ως Εφετείο, με την προσβαλλομένη 34/2020 απόφασή του, δέχθηκε, κατά την αναιρετικά ανέλεγκτη ως προς τα πραγματικά γεγονότα (άρθρο 561 παρ. 1 του Κ.Πολ.Δ.) κρίση του, τα ακόλουθα, κρίσιμα για τη διερεύνηση του ως άνω λόγου αναιρέσεως, πραγματικά περιστατικά: "Με την κατάθεση των αιτήσεων ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου εκδόθηκε μετά από αίτηση η από 27.5.2013 προσωρινή διαταγή της Ειρηνοδίκη Υπηρεσίας του ως άνω δικαστηρίου και ορίστηκε ειδικότερα ότι η αιτούσα Μ. Γ. υποχρεούται να καταβάλλει μηνιαίως και συμμέτρως στις καθ' ων το ποσό των 400 ευρώ, αρχής γενομένης από 1.7.2013. Ωστόσο η αιτούσα κατέβαλε στην πέμπτη των καθ' ών μόνο το ποσό των 834,53 ευρώ, προκύπτει δε ότι κατέβαλλε κανονικά την ορισθείσα δόση μόνο μέχρι και τον μήνα Μάιο του 2014, οπότε συνάγεται ότι για τους επόμενους μήνες μέχρι και τη συζήτηση της αίτησης, που σαφώς είναι πλέον των τριών (3) μηνών, δεν ήταν συνεπής στην άνω υποχρέωσή της. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι η αιτούσα, από δική της υπαιτιότητα, δεν υπήρξε συνεπής ως προς την καταβολή των ορισθεισών με την από 27.5.2013 προσωρινή διαταγή της Ειρηνοδίκη Υπηρεσίας του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου δόσεων, και τούτο διότι, δεν αποδείχθηκε ούτε κι επικαλέσθηκε η αιτούσα ότι για κάποιο σπουδαίο λόγο που προέκυψε μετά την έκδοση της άνω προμνησθείσης προσωρινής διαταγής, εξαιτίας του οποίου δεν ηδύνατο να εκπληρώσει την υποχρέωσή της προς καταβολή του ορισθέντος ποσού προς την ενιστάμενη, πολλώ δε μάλλον δεν αποδείχθηκε ότι η μη συνέπειά της οφείλεται σε ουσιώδη μείωση του οικογενειακού της εισοδήματος, που δεν της επέτρεπε να καταβάλλει τις παραπάνω δόσεις, δοθέντος ότι από το προσκομιζόμενο εκκαθαριστικό σημείωμα του οικονομικού έτους 2014 (χρήση ημερολογιακού έτους 2013, που είναι και ο χρόνος έκδοσης της προμνησθείσης προσωρινής διαταγής) προκύπτει ότι το ετήσιο δηλωθέν οικογενειακό εισόδημα της αιτούσας ανήρχετο στο ποσό των 29.210,99 €, το οποίο, διαιρούμενο δια δώδεκα (12) μήνες, αντιστοιχεί σε 2.434,25 € μηνιαίως, ενώ κατά το έτος 2014, που είναι και ο χρόνος στον οποίο εκδηλώθηκε η καθυστέρηση στην καταβολή των ορισθεισών δόσεων (ήτοι από τον Ιούνιο και εφεξής), το μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα της αιτούσας από την εργασία της ιδίας και του συζύγου της αποκλειστικά (ελλείψει σχετικού εκκαθαριστικού σημειώματος), ανήλθε σε 2.383 € μηνιαίως, όπως προκύπτει από τις προσκομιζόμενες βεβαιώσεις αποδοχών της εργοδότριας εταιρείας της "…", για την μεν αιτούσα από τον μήνα Μάρτιο του έτους 2014 έως και την 31.12.2014 συνολικό ετήσιο εισόδημα 9.382,04 €, το οποίο, διαιρούμενο δια 10 μήνες, αντιστοιχεί σε μηνιαίο μισθό ύψους 938,20 €, για τον δε σύζυγό της, από την 1.1.2014 έως και την 31.12.2014, συνολικό ετήσιο εισόδημα 17.337,62€, το οποίο, διαιρούμενο δια δώδεκα (12) μήνες, αντιστοιχεί σε μηνιαίο μισθό ύψους 1.444,80 €. Δηλαδή, από το έτος 2013, οπότε και χορηγήθηκε η προμνησθείσα προσωρινή διαταγή, μέχρι και το έτος 2014, το μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα της αιτούσας μειώθηκε μόλις κατά 51,25 ευρώ (2.434,25 € - 2.383,00 €), γεγονός που δεν δικαιολογεί την αδυναμία καταβολής των ορισθεισών με την με την από 27.5.2013 προσωρινή διαταγή της Ειρηνοδίκη Υπηρεσίας του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου δόσεων, συνολικού ύψους, προς όλες τις καθ' ων, τετρακοσίων (400) ευρώ, συμμέτρως διανεμόμενο. Λαμβανομένου δε υπ' όψιν ότι το ύψος των μηνιαίων βιοτικών αναγκών της αιτούσας και της οικογενείας της, όπως το προσδιορίζει η ίδια, ανέρχεται στο ποσό των 1.729 ευρώ, συνάγεται ότι η αιτούσα εδύνατο να είναι συνεπής στην καταβολή των δόσεων προς την ενισταμένη, αφού, αφαιρουμένου του ποσού αυτού (1.729 €) από το ποσό των 2.383 €, που αποτελεί κατά μέσο όρο το μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα της αιτούσας κατά το έτος 2014, απομένει το ποσό των 654,00 €, από το οποίο μπορούσε να καλύψει την ορισθείσα με την προσωρινή διαταγή συνολική δόση των 400 € προς τις καθ' ων. Το γεγονός δε ότι ο σύζυγος της αιτούσας κατά τους μήνες από Απρίλιο 2014 έως Σεπτέμβριο 2014, απεργούσε, δεν ασκεί επιρροή εν προκειμένω, καθότι αφενός ήταν επιλογή του, ενόψει των εκκρεμουσών δανειακών υποχρεώσεων του ιδίου και της συζύγου του, αφετέρου από τις άνω βεβαιώσεις αποδοχών της εργοδότριας εταιρείας προκύπτει ότι οι απολαβές τόσο της αιτούσας όσο και του συζύγου της, επαρκούσαν για την καταβολή των ορισθεισών με την προσωρινή διαταγή δόσεων και σε κάθε περίπτωση εάν υποτεθεί ότι πράγματι μειώθηκαν τα εισοδήματα της αιτούσας μετά την έκδοση της προμνησθείσης προσωρινής διαταγής, θα ζητούσε, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, τη μεταρρύθμιση της προσωρινής διαταγής, δικονομική δυνατότητα, ωστόσο, στην οποία δεν κατέφυγε, με αποτέλεσμα, ενόψει του ότι το βάρος απόδειξης του ισχυρισμού αυτού φέρει η ίδια, λόγω της τεκμαιρόμενης υπαιτιότητάς της (335, 336 και 342 ΑΚ), να κρίνεται απορριπτέος ως ουσιαστικά αβάσιμος. Κατά συνέπεια και συναφώς με τα ανωτέρω αναφερόμενα, θα πρέπει η αιτούσα να κηρυχθεί έκπτωτη της ρυθμίσεως του Ν. 3869/2010 και να απορριφθεί η από 20.5.2013 και με αριθμό κατάθεσης 72/2013 αίτησή της........". Με βάση τις παραδοχές αυτές, το ως άνω Δικαστήριο, με την προσβαλλόμενη απόφαση, έκρινε ότι ορθώς το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την εκκαλουμένη απόφαση απέρριψε την αίτηση της πρώτης αναιρεσείουσας, λόγω εκπτώσεώς της από το δικαίωμα υπαγωγής της στο ν. 3869/2010, συνεπεία της υπαίτιας μη καταβολής, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών, των δόσεων που είχαν ορισθεί με την από 27.5.2013 προσωρινή διαταγή της Ειρηνοδίκη Σικυώνος, και, κατόπιν τούτου, απέρριψε την έφεση, επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση, που έκρινε όμοια. Έτσι που έκρινε το, ως Εφετείο δικάσαν Πρωτοδικείο, παραβίασε με εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή τις διατάξεις των άρθρων 5 παρ. 2 και 11 παρ. 2 του ν. 3869/2010, όπως το πρώτο από αυτά τροποποιήθηκε με το ν. 4161/2013, και το δεύτερο ως ίσχυε πριν την αντικατάστασή του με το ν. 4549/2018 αφού, κατά τα αναφερθέντα στην προηγηθείσα νομική σκέψη, η, αναιρετικώς ανέλεγκτα, δεκτή γενόμενη υπαίτια μη καταβολή, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών, των δόσεων που είχαν ορισθεί με την από 27.5.2013 προσωρινή διαταγή της Ειρηνοδίκη Σικυώνος, έχει ως συνέπεια την έκπτωση της αιτούσας- αναιρεσείουσας από την προσωρινή ρύθμιση που έγινε με την προσωρινή διαταγή, και όχι την έκπτωσή της από το δικαίωμα υπαγωγής στις ευεργετικές διατάξεις του ν. 3869/2010. Συνεπώς, ο από το άρθρο 560 αριθμ. 1 του Κ.Πολ.Δ., πρώτος λόγος αναιρέσεως, κατά το πρώτο σκέλος του, είναι βάσιμος και πρέπει να γίνει δεκτός.” (areiospagos.gr)
Σχόλια