Τα νέα φορολογικά μέτρα που έχουν εξαγγελθεί και που αυξάνουν κατακόρυφα την φορολογία στους ελεύθερους επαγγελματίες αποτελούν τη συνέχεια μιας στοχευμένης πολιτικής που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία 15 χρόνια. Ιδίως για τους ελεύθερους επαγγελματίες δικηγόρους είναι ένα ακόμα χτύπημα ανάμεσα στα άλλοτε ύπουλα και άλλοτε άμεσα χτυπήματα που διαχρονικά η εκτελεστική εξουσία καταφέρει εναντίον τους με απώτερο σκοπό να εγκαταλείψουν τη συγκεκριμένη μορφή εργασίας, με άλλα λόγια να κλείσουν τα γραφεία τους. Ο σκοπός δεν είναι ο αφανισμός αλλά ο εξαναγκασμός τους να κατευθυνθούν σε άλλες μορφές απασχόλησης που ευνοούν τις μεγάλες δικηγορικές εταιρείες και σε δεύτερο επίπεδο τις τράπεζες, τις εταιρείες διαχείρισης, και πολυεθνικές εταιρείες παροχής υπηρεσιών.
Ο αγέρωχος, ανεξάρτητος και ελεύθερος δικηγόρος έχει ορκισμένο εχθρό και το πρόσχημα της φοροδιαφυγής απλά χρησιμοποιείται ως μέσο λαϊκής κατανάλωσης για να υποδαυλίσει την ταξική διαμάχη με σκοπό τον αποπροσανατολισμό. Οι υπουργοί και τα επιτελεία τους γνωρίζουν ότι ο μέσος δικηγόρος ζορίζεται οικονομικά και το επιχείρημα ότι αγνοούν την δικηγορική πραγματικότητα δεν ευσταθεί. Αντιθέτως, γνωρίζουν πολύ καλά τις δυσκολίες του επαγγέλματος, το οποίο τα τελευταία 15 χρόνια έχει υποστεί αλλεπάλληλες φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις με παράλληλη μείωση της επαγγελματικής ύλης και κατακόρυφη μείωση των αμοιβών. Δεν αγνοούν επομένως, απλά επιθυμούν να δώσουν τη χαριστική βολή. Κάθε νέο μέτρο αποσκοπεί στο ξεβίδωμα της δικηγορικής ταμπέλας του γραφείου. Κάθε νέα επιβάρυνση στοχεύει να κλείσει περισσότερα βιβλία της εφορίας. Στο να γενικευθεί ο προβληματισμός «αφού δεν βγαίνεις οικονομικά, κλείστο».
Η ευνοιοκρατία υπέρ του Δημοσίου τομέα, που αποτελεί πάγια, βασική και διαχρονική αρχή του ελληνικού κράτους, αντιμάχεται σταθερά τον ελεύθερο επαγγελματία, αποτελεί στην ουσία αντίθεση δύο διαφορετικών κόσμων και αντιλήψεων. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ανακοινώνει τα νέα επαχθή φορολογικά μέτρα για τους ελεύθερους επαγγελματίες, εξαγγέλλει αυξήσεις στα μισθολόγια των δημοσίων υπαλλήλων. Η εύνοια προς το Δημόσιο σαν ανοχή στο κακομαθημένο παιδάκι, έχει όλες τις αποχρώσεις, μπλέ, πράσινο και κόκκινο. Καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να μεταρρυθμίσει, ούτε καν να πειράξει, το παρασιτικό, αντιπαραγωγικό και αντιδημιουργικό τερατούργημα του δημόσιου τομέα. Αντιθέτως στόχος είναι οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας, εκείνοι που ξεκινούν από το μηδέν κάθε μήνα και πρέπει να αγωνισθούν για να δημιουργήσουν εισόδημα.
Οι διαπιστώσεις αυτές δεν πρέπει να αποτρέψουν την αυτοκριτική που πρέπει να κάνει το δικηγορικό σώμα. Υπάρχουν ευθύνες για την απαξίωση των δικηγορικών υπηρεσιών, τον εξευτελισμό των αμοιβών, τον υπερπληθυσμό των δικηγόρων, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την έλλειψη συναδελφικότητας και την ασυλία των τηλε-δικηγόρων.
Παραμένει ουσιαστικό ζήτημα ωστόσο η συστηματική επίθεση στο δικηγορικό επάγγελμα με απώτερο σκοπό να τρωθεί η αξιοπρέπεια και η ανεξαρτησία του ελεύθερου επαγγελματία δικηγόρου, αρχές που η εκάστοτε κυβέρνηση τον (προ)καλεί συνεχώς να αναθεωρήσει με διακύβευμα την επιβίωσή του.
Σχόλια