Αναστολή επιταγής προς εκτέλεση - Έκδοση διαταγής πληρωμής από δικαστή τοπικά αναρμόδιου δικαστηρίου - Άκυρη η ρήτρα συντρέχουσας αρμοδιότητας των δικαστηρίων της Αθήνας

Δεκτή η αίτηση αναστολής κατά επιταγής προς εκτέλεσης, λόγω έκδοσης της διαταγής πληρωμής από δικαστή τοπικά αναρμόδιου δικαστηρίου. - Άκυρος ο όρος παρέκτασης αρμοδιότητας στα δικαστήρια της Αθήνας.

Σύμφωνα με την υπ’αρ. 803/2024 απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών, έγινε δεκτή η αίτηση αναστολής κατά επιταγής προς εκτέλεση, για χρέος που έχει αναλάβει τη διαχείριση του, Ανώνυμη Εταιρεία Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις, διότι η διαταγή εκδόθηκε από δικαστή τοπικά αναρμόδιου δικαστηρίου, καθόσον η ρήτρα παρέκτασης που περιέρχεται στην επίδικη σύμβαση δανείου, με την οποία θεμελιώνεται συντρέχουσα αρμοδιότητα των δικαστηρίων της Αθήνας για την επίλυση των διαφορών από την παραπάνω σύμβαση, χωρίς ατομική διαπραγμάτευση, αποτελεί άκυρο ΓΟΣ, καθώς δυσχεραίνει την ενάσκηση του δικαιώματος της έννομης προστασίας του. Ο λόγος αυτός ήταν νόμιμος, στηριζόμενος στις διατάξεις των άρθρων, 22, 625 ΚΠολΔ και 2 παρ. 6 ν. 2251/1994.

Πιο συγκεκριμένα, εκδόθηκε η ανακοπτόμενη διαταγή πληρωμής της Δικαστή του Ειρηνοδικείου Αθηνών, με την οποία υποχρεώθηκαν οι αιτούντες να καταβάλουν στην καθ’ης, ευθυνόμενοι αλληλεγγύως και εις ολόκληρον έκαστος εξ’ αυτών, το ποσό των 5.470,98, πλέον τόκων και εξόδων.  

Από το περιεχόμενο της ανωτέρω σύμβασης (όρος 8.12 αυτής), προέκυψε η ύπαρξη συμφωνίας παρέκτασης, με την οποία συμφωνήθηκε η συντρέχουσα αρμοδιότητα των δικαστηρίων της Αθήνας για κάθε διαφορά που θα προκύψει από τη σύμβαση. 

Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι η σύμβαση υπεγράφη στο κατάστημα της Τράπεζας στη Θεσσαλονίκη, οι δε αιτούντες ήταν κατά το χρόνο της σύμβασης κάτοικοι Θεσσαλονίκης. Η ρήτρα αυτή που αποτέλεσε προδιατυπωμένο μονομερώς εκ μέρους της καθ’ης ΓΟΣ, επιτρέπει στην καθ’ης να συγκεντρώνει, κατά τρόπο λιγότερο δαπανηρό, το σύνολο των διαφορών που αφορούν τη δραστηριότητα της στα δικαστήρια, στην περιφέρεια των οποίων βρίσκεται η έδρα της, με συνέπεια να δημιουργείται ανισορροπία σε βάρος των αιτούντων – πιστούχων. 

Από κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν πιθανολογήθηκε ότι η ανωτέρω ρήτρα παρέκτασης αποτέλεσε αντικείμενο ατομικής διαπραγμάτευσης με τους αιτούντες, όπως απαιτείται με βάση το άρθρο 42ΚΠολΔ, και συνεπώς, η ρήτρα αυτή είναι καταχρηστική και άκυρη, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 6 του ν.2251/19994. 

Εξαιτίας, της άνω ρήτρας δημιουργείται υπέρμετρη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων μερών εις βάρος του καταναλωτή, όπως είναι προκειμένω οι καταναλωτές-αιτούντες, αφού δυσχεραίνεται με την εν λόγω ρήτρα η παράσταση τους στο οριζόμενο με αυτήν δικαστήριο, απομακρυσμένο από τον τόπο της κατοικίας τους και τον τόπο εκπλήρωσης της παροχής, χωρίς τούτο να ανταποκρίνεται σε εύλογο συμφέρον της καθ’ης (η οποία διατηρεί υποκαταστήματα εγγύτερα στην κατοικία των αιτούντων) και δημιουργείται έτσι, αντίθετα προς την καλή πίστη, ανισορροπία σε βάρος των συμβατικών δικαιωμάτων των αιτούντων.

* Τους Αιτούντες εκπροσώπησε ο Γιάννης Αργυριάδης, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης (τηλ. 6970094741)

Δείτε την απόφαση εδώ